Κύριε διευθυντά
Ο κ. Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος στην επιστολή του (31/7) με τίτλο «Kαι από αρχαία; Μα της κυρίας Ρ…», δραματοποιεί αφοπλιστικά το περιλάλητο «θεμελιώδες δικαίωμα στη δημοσιοϋπαλληλία», κάτι σαν το περίφημο φοιτητικό δημοκρατικό πέντε.
Καταφανώς υπολειπόμενος του τρόπου του σεβαστού καθηγητή, επιτρέψτε μου να εισφέρω και εγώ ένα περιστατικό, που νομίζω ότι έχει τη θέση του στο σχετικό… χάσταγκ που «σύστησε» ο κ. Π. Μανδραβέλης. Αποδίδεται σε Θεσσαλό υπουργό, της εποχής όπου οι ανά την επικράτεια κομματάρχες περιέρχονταν τα εν Αθήναις κομματικά γραφεία των συμπατριωτών τους βουλευτών, συνοδεύοντας, κατά τα ειωθότα, τα άπραγα ξεπεταρούδια της ελληνικής υπαίθρου, των οποίων είχε έλθει η ώρα, εν είδει κεκτημένου, να «πιαστούν από την κρικέλα». Με μόνο διακριτικό της όποιας υπόστασής τους –τα βιογραφικά μόλις είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους– κάποιο χαρτάκι με τα ατομικά τους στοιχεία, αναγκαία για τις περαιτέρω ενέργειες των κομματικών επιτελείων. Θέλω να πω ότι, περί επιδόσεων, προϋπηρεσίας, προσόντων, χαρισμάτων: ου τόπος, όπως θα συντόμευε ο κ. Ν.Δ.Τ.
Ενα τέτοιο χαρτάκι νεαρού, απερίγραπτου συμπατριώτη του, ο υπουργός της ιστορίας μας θα προωθούσε αρμοδίως, με την, εν καταφανή απογνώσει, ιδιόγραφη πάνω σε αυτό, εντολή: «Βάλτε τον κάπου, δεν κάνει για πουθενά». Πιο σουρεαλιστικά… πεθαίνεις.