Κύριε διευθυντά
Οδεύοντας προς το «Πάσχα του καλοκαιριού», όπως αποκαλείται συχνά ο Δεκαπενταύγουστος, επιτρέψτε μου λίγες σκέψεις «σε ήχο πλάγιο» για τη «Μεγάλη Εβδομάδα» του καύσωνα, για τα πάθη των δένδρων, των ζώων και των ανθρώπων τόσων περιοχών. Για «το μέλλον που φλέγεται» («Καθημερινή», 6/8/2021), για το δυσοίωνο μέλλον του πλανήτη και το «καλοκαιρινό σούρουπο στον Αρη» με τη φλεγόμενη φωτογραφία (ό.π., 8/8/2021).
«Φλογερές» εικόνες πάγωσαν και στους δέκτες μας ολόκληρα μερόνυχτα, και συνεχίζουν. Πολλοί δεν άντεξαν την ταυτόχρονη επίθεση της εικόνας της φωτιάς και του εκφωνητή. Ξέρω ότι δεν πυροβολούμε τον αγγελιαφόρο, αλλά ας μην πυροβολεί και αυτός πρώτος. Υπάρχουν και αυτοί που αφήνουν όλη τη νύχτα ανοικτή την τηλεόραση για να βλέπουν κάτι παραπάνω…
Ετσι, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, τη μικρή ώρα που συναντιούνται όλα τα μεγάλα θρίλερ μεταξύ τους, μια τρομερή εντολή από το μέλλον ήρθε προληπτικά να ταράξει την ησυχία. Αποστολέας, το 2112. Το μήνυμα ήταν σαφές:
«Να εκκενώσετε τη Γη και εννοούμε τώρα! Ολες οι ήπειροι αλφαβητικά. Η Γηραιά στο τέλος. Υποήπειροι, όπως η Ινδία και οι ανεμβολίαστοι, αποκλείονται. Για τους άλλους, έχει και ένα φρέσκο ψάρι one way στον Αρη. Και δεν χρειάζονται αποχαιρετισμοί. Για χρόνια αποχαιρετούσατε τη Γη λίγο λίγο, χωρίς να το ξέρετε. Ποτέ δεν το είπαν στις ειδήσεις. Και τώρα μη φοβάστε, ούτε που θα το πάρετε είδηση. Διαστημικά λεωφορεία θα σας παραλάβουν πόρτα πόρτα με ασφάλεια και θα σας παραδώσουν, ασφαλέστερα ακόμα, στον πιο ελκυστικό τουριστικό προορισμό του σύμπαντος. Ολοι θα πάρετε τη θέση που σας αξίζει. Ορκιστήκαμε να σας σώσουμε. Η Γη δεν είναι πια μέρος για σας. Η δημοκρατία που απέτυχε εδώ, μας περιμένει ανανεωμένη στο Διάστημα. Εμπιστευθείτε μας και δεν έχετε να χάσετε τίποτα. Απολύτως τίποτα». Υπογραφή brand name: Branson, Μπέζος και λοιποί.
Συρρικνωμένοι και πανικόβλητοι, οι πρώην γίγαντες αυτού του κόσμου έσπευδαν ήδη στα διαστημόπλοια, τραγουδώντας από φόβο, χωρίς σωσίβια και κυρίως χωρίς άσκοπες ερωτήσεις. «Γυμνοί», μόνο με τα άχρηστα: ένα κινητό, μια χρυσή βίζα και ένα πάσο ελευθερίας. Οι πιο υποψιασμένοι κρατούσαν κάτι σκουριασμένα ποιήματα, για να μην πάνε αδιάβαστα τελείως.
• Μεσίστια του κόσμου η λιακάδα, έγραψε η ποιήτρια.
• Το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε, έγνεψε ο Ουράνης.
• Θα σας μαλώσω, σύντροφοι, είπε ο Αριστοφάνης. Ο ποιητής θα σώσει τον κόσμο. Περιμένετε και θα δείτε στην Επίδαυρο…
Ξυπνώντας τρομαγμένη, είχα την αίσθηση ότι, και αυτή τη φορά, ο κόσμος σώθηκε χάρη σε ένα «όχημα», που αγαπούσαν πολύ και οι αρχαίοι. Ομως, αυτό δεν ήταν όνειρο. Ηταν ο εφιάλτης σε εκδοχή post future και εκδόσεις Futurology.
Μέχρι τότε, διαβάζω καθημερινά μόνο εφημερίδα και ακούω στο ραδιόφωνο τον ποιητή Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο: «Δεν θέλω άλλες ειδήσεις, δώσε μου μόνο μουσική. Μη μου μιλάς για Διάστημα, ξέρω τη Μοζαμβίκη».
Εννοείται ότι, για κάθε ενδεχόμενο, ξεφυλλίζω και το «Πώς θα ζήσουμε στον Αρη» του Στήβεν Πετράνεκ και σκέπτομαι ότι το μέλλον είναι ήδη εδώ. Στη χώρα προσγειώθηκε εδώ και λίγες μέρες, incognito και πάλι. Για όποιον δεν κατάλαβε… καήκαμε, είμαστε όλοι πυρόπληκτοι, χωρίς απυρόβλητο. «Προς το παρόν, φέρτε μου λίγο παρελθόν, μήπως και βγω στο μέλλον» λίγο πιο αισιόδοξα.
Καλές «Διακοπές από το Εγώ» (Χάινριχ Μπελ) και ραντεβού σε ένα «Χειμερινό Ηλιοστάσιο».