Κύριε διευθυντά
Με κατανόηση και συμπάθεια έστειλε στις 8 Αυγούστου το «βουβό» αντίο του στην πρόσφατη απώλεια των Γραμμάτων μας, τον Νίκο Φωκά, ο φίλος κ. Σταύρος Ζουμπουλάκης.
Οσοι διαβάζουμε ποίηση έχουμε εγκαίρως εκτιμήσει το ποιητικό και δοκιμιακό έργο του Φωκά. Εχω, όμως, την εντύπωση πως ο κ. Ζουμπουλάκης προβαίνει σε χαρακτηρισμούς που για πρώτη φορά διατυπώνονται γραπτώς ως τελεσίδικη ετυμηγορία. Ασφαλώς ο μεταστάς είναι «σπουδαίος» ποιητής, αλλά αμφιβάλλω αν μπορεί να θεωρηθεί «ο σημαντικότερος ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς».
Δεν αποτελεί μοναδικό παράδειγμα «παραγνωρισμένου» ποιητή ο Φωκάς, ούτε μπορούμε να αποδώσουμε τον όποιο παραμερισμό του στη «μετά το 1974 ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς», που είχε ως αποτέλεσμα «την αποδοχή του Αναγνωστάκη, του Πατρίκιου και άλλων αριστερών ποιητών της γενιάς αυτής». Εξάλλου, ο ίδιος ο κ. Ζουμπουλάκης παραδέχεται πως «η ποίηση του Φωκά είναι ακραία ατομική, μακριά και πέρα από συλλογικούς μύθους και κοινά αισθήματα, τραγικά ενίοτε μοναχική». Αναρωτιέμαι, πόσο προσφιλής και οικεία μπορεί να γίνει στο ευρύ κοινό μια τέτοιου είδους ποίηση.