Κύριε διευθυντά
Ο πρόσφατα εκλιπών καθηγητής Στέφανος Μίλλερ, πιο Ελληνας από πολλούς Ελληνες, όπως έγραφα σε ένα άρθρο μου για τους Νέμεους Αγώνες, που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Εστία» ενάμιση χρόνο πριν από την πρώτη αναβίωση των Νεμέων Αγώνων (1996), απηύθυνε ένα μήνυμα, με το οποίο εξηγούσε γιατί υποστηρίζει τον Σύλλογο για την Αναβίωση των Νεμέων Αγώνων. Το παραθέτω αποσπασματικά, ελλείψει χώρου: «…Δεν ήταν όμως ποτέ στόχος μου να αναβιώσω τους αρχαίους αγώνες σ’ αυτό το στάδιο… Αλλά ήταν πέρα από τα πιο μεγάλα όνειρά μου να υποθέσω ότι θα έβλεπα ποτέ πραγματικά σύννεφα σκόνης να σηκώνονται από πόδια που θα ’τρεχαν στον αρχαίο στίβο ή να ακούσω ιαχές χιλιάδων θεατών, που θα κάθονταν στις πλαγιές του σταδίου. Αυτό το όραμα δεν προήλθε από εμένα αλλά από τους ντόπιους, από τους κατοίκους της Νεμέας… Καθώς σκεπτόμουν την ιδέα τους, μου φάνηκε ως φυσική συνέπεια του δικού μου στόχου να μοιραστώ τις ανακαλύψεις μου. …Πολλοί από εμάς που πιστεύουν στα ιδεώδη, που βρίσκονται πίσω από την ολυμπιακή κίνηση, έχουν έλθει σε απόγνωση με κάποιες εξελίξεις των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν μπορούμε πια να λάβουμε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, διότι αυτοί ανήκουν στους άριστους αθλητές και η εμπορική αξία αυτών των αγώνων φαίνεται να καταπνίγει τους βασικούς στόχους των. Ετσι λοιπόν η Νεμέα δίνει στον κόσμο μια ευκαιρία να αναβιώσει όχι απλώς τους Νέμεους Αγώνες αλλά και το Ολυμπιακό Πνεύμα, που θα επιστρέψει στο ιερό χώμα της Ελλάδος, όπου γεννήθηκε… Εάν την 1η Ιουνίου 1996 ο κόσμος έλθει στη Νεμέα και νοερά μεταφερθεί από τον 20ό αιώνα στον 4ο π.Χ. αιώνα και φύγει στο τέλος της ημέρας με την αρχαία σκόνη στα πόδια του, τότε όλοι θα γνωρίσουμε όχι μόνο την κοινή μας ανθρώπινη φύση, αλλά και την ανάγκη να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας, γνωρίζοντας την ιστορία μας. Τότε η εργασία μου στο στάδιο της Νεμέας θα αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη αξία από τους προσωπικούς επιστημονικούς στόχους, που αρχικά είχα βάλει…».
Με αυτό το ολυμπιακό πνεύμα τα σύγχρονα «Νέμεα» τελούνται πλέον κάθε 4 χρόνια από το 1996 με εντυπωσιακή παγκόσμια συμμετοχή. Μία ακόμη προσφορά του Ιντιάνα Μίλλερ, όπως αυτοαποκαλείται στο βιβλίο του «Ο Ιντιάνα Μίλλερ και ο ναός του Νεμείου Διός», στη δεύτερη πατρίδα του, την Ελλάδα (Ελλην υπήκοος από το 2005), στη δεύτερη γενέτειρά του, τη Νεμέα (γιατί σ’ αυτήν αναγεννήθηκε και σ’ αυτήν άφησε την τελευταία του πνοή) και στο ολυμπιακό πνεύμα.