Κύριε διευθυντά
Ο Γιώργος Λιάλιος στο άρθρο του «Ζητούμενο το όχι μία από τα ίδια», στις 20 Αυγούστου, μας θυμίζει το τριτοκοσμικό μας σπορ, την οικοδόμηση αυθαιρέτων.
Αρχισε τη δεκαετία του ’50, μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τότε που η διαλυμένη χώρα προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Πέρασαν όμως εβδομήντα χρόνια, αλλά η έξις δευτέρα φύσις.
Ολες οι κυβερνήσεις, κυρίως προεκλογικώς, για ψηφοθηρικούς λόγους, νομιμοποιούσαν τα αυθαίρετα! Ισως ο νόμος Τρίτση να ήταν πολεοδομικώς πιο μελετημένος, αλλά δεν βελτίωσε την τραγική μας κατηφόρα.
Κάθε πολίτης οποιασδήποτε χώρας ακούγοντας αυθαίρετο, πέφτει από τα σύννεφα. Αλλά τα κόμματα εν Ελλάδι συνεχίζουν το ανοσιούργημα.
Στη Μάνδρα, ο εκεί δήμος είχε αμαξοστάσιο στο ρέμα που έπνιξε τους άτυχους πολίτες. Στο Μάτι, εκατοντάδες αυθαίρετα εμπόδιζαν την πρόσβαση στη θάλασσα. Στην αυλή ενός, απανθρακώθηκαν 26 άτυχοι πολίτες, που πιθανόν να είχαν δικά τους παράνομα πιο πάνω.
Πρώτος παράνομος όμως είναι το κράτος, σε όλες του τις εκφάνσεις, Βουλή, κυβέρνηση, πολεοδομία, που εγκληματούν διαχρονικώς.
Είναι ντροπή να είμαστε το μοναδικό ευρωπαϊκό κράτος χωρίς ολοκληρωμένο κτηματολόγιο. Η Βουλγαρία ολοκλήρωσε το δικό της κτηματολόγιο σε έξι χρόνια μόνο, με χρήματα της Ε.Ε., και εμείς περάσαμε τις τρεις δεκαετίες. Εχοντας μάλιστα πληρώσει και πρόστιμα στην Ε.Ε., αφού τα δικά της χρήματα οι ζογκλέρ-πολιτικοί μας τα διοχέτευαν σε αλλότριους ψηφοθηρικούς δρόμους. Τελευταίο δείγμα ο νόμος 4685/20, της παρούσης Βουλής, που προσπαθεί να παρακάμψει το Συμβούλιο της Επικρατείας, για να μην κατεδαφιστούν αυθαίρετα! Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς.