Κύριε διευθυντά
Τον δυστυχή εαυτό μου με θλίψη αναγνώρισα, διαβάζοντας στην «Καθημερινή» της Κυριακής (14-15/8) το άρθρο του κ. Χρ. Γιανναρά.
Είμαι λοιπόν κι εγώ ένας από τα πολλά εκατομμύρια Ελληνες που «γίναμε από άρχοντες, ξεφτίλες». Τους Ελληνες που «υπάρχουμε κατ’ όνομα και διολισθαίνουμε νομοτελειακά στη γελοιότητα».
Τους Ελληνες που ζουν «σε ένα τεχνητό κρατίδιο» που εκμετρεί συντόμως το ζην, αφού «Διακόσια χρόνια είναι πολλά για να επιβιώνει».
Αυτές και άλλες μηδενιστικές και σκοταδιστικές (κατά την άποψή μου) δογματικές διαπιστώσεις ανέγνωσα στο άρθρο του κ. Γιανναρά και το δυστύχημα είναι ότι το άρθρο αυτό το διάβασε και ο 16χρονος εγγονός μου, τον οποίο από τριετίας έχω πείσει να διαβάζει τακτικά την «Καθημερινή» της Κυριακής.
Γι’ αυτό αποφάσισα να σας γράψω. Οχι για να λογοκρίνω τον κ. καθηγητή, αλλά για να τον παρακαλέσω να σκεφθεί εάν αυτού του είδους τα, από καθέδρας, αρνητικά μηνύματα πρέπει να διοχετεύονται ακρίτως στην κοινή γνώμη, αγνοώντας τις προφανείς συνέπειες.
Θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πρέπον ο κ. καθηγητής να εκδιπλώνει προς επεξεργασία τις σκέψεις του στον δικό του στενό επιστημονικό κύκλο ιδεών και στα τόσο πολλά σχετικά περιοδικά.
Και επιτέλους. Ας μας παρουσιάσει ο κ. καθηγητής κάποια στιγμή με κατανοητό τρόπο και με αντίστοιχα παραδείγματα, ποια είναι η δική του ολοκληρωμένη και συγκεκριμένη πρόταση ώστε εάν την εφαρμόσουμε, θα κατορθώσουμε να συγκροτήσουμε μια κοινωνία και μια πολιτεία που θα απαρτίζεται από «όχι γελοίους και ξεφτίλες πολίτες, που θα μπορούν να εκλέγουν μια ηγέτιδα τάξη που δεν θα ηδονίζεται στην αυτοκαταστροφή».
Κλείνοντας, δεν παραλείπω να αποδοκιμάσω τις ταπεινωτικές και σεξιστικές αναφορές του κ. καθηγητή για τις νεαρές reporters στα πεδία των πυρκαγιών, που προδήλως «αγνοούν ότι στο επάγγελμά τους δεν βαρύνει η τσαχπινιά στην εμφάνιση και το sex appeal τους». Ελεος πια, κ. καθηγητά!