Κύριε διευθυντά
Εδώ και ημέρες είμαστε καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες μας και παρακολουθούμε εμβρόντητοι αυτά που συμβαίνουν στο Αφγανιστάν και ιδιαίτερα στον χώρο του αεροδρομίου, όπου πανικόβλητα πλήθη τρέχουν γύρω από αεροπλάνα που απογειώνονται και προσπαθούν απελπισμένα να γαντζωθούν από ό,τι μπορούν για να φύγουν μακριά από τον όλεθρο και τον θάνατο. Με μια πρώτη ματιά, οι άνθρωποι αυτοί είναι αξιολύπητοι και άξιοι της συμπόνοιας μας. Για σταθείτε όμως λίγο. Ας αναλύσουμε λίγο πιο ψύχραιμα την εικόνα και τότε τα πράγματα έρχονται τούμπα. Πρώτη παρατήρηση όσον αφορά την ηλικιακή και φυλετική σύνθεση του πλήθους. Πρόκειται κατά πλειοψηφία για νέους άνδρες γύρω στα 20 χρόνια.
Πουθενά γυναίκες ή ελάχιστες, πουθενά γέροι και παιδιά. Αντίθετα, αυτοί που τρέχουν αλλόφρονες να σωθούν είναι νέοι ικανοί να κρατούν όπλα και να υπερασπίζονται αυτούς που αφήνουν πίσω. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, πολλοί είναι μέλη του στρατού του Αφγανιστάν που λίγες ημέρες πριν τους είχε ανατεθεί το καθήκον να πολεμήσουν «υπέρ βωμών και εστιών», αλλά τώρα τρέχουν με τον τρόμο στα μάτια να σώσουν το κορμί τους. Και ασφαλώς αν κρίνουμε από την ηλικία τους και τα κρατούντα στην πατρίδα τους, είναι μέλη πολυμελών οικογενειών και έχουν γυναίκες, παιδιά, γονείς.
Και όμως αυτοί τρέχουν να τρυπώσουν στο αεροπλάνο της σωτηρίας. Εκείνο που μου κάνει εντύπωση, και το βρίσκω τελείως παράλογο, είναι ότι δεν λογαριάζουν τίποτε και κανέναν κίνδυνο κρεμάμενοι από τις ρόδες του αεροπλάνου, ακόμη και να πέσουν σε λίγο από ύψος 200-300 μέτρων, αρκεί μόνο να σωθούν. Εδώ δηλαδή βλέπουμε να αψηφούν τον θάνατο επειδή φοβούνται να πεθάνουν. Ε, δεν είναι τρελό;Βέβαια ξέρω πως θα βρεθούν πολλοί να με κατηγορήσουν ότι μιλάω από την ασφάλεια του καναπέ μου. Δεν μπορώ όμως να διακρίνω γιατί είναι προτιμότερο να πεθάνει κανείς κάτω από ένα θηριώδες μεταγωγικό αεροπλάνο παρά από μια ριπή καλάσνικοφ.