Κύριε διευθυντά
Οι πρωταθλητές του τένις δεν ζουν σε μια «χωροχρονική φούσκα» που δεν έχει σχέση με τον καθημερινό άνθρωπο, όπως είπε κάποιος. Δίνουν ρεσιτάλ ανταγωνιστικότητας και αντοχής, με σεβασμό στους κανόνες και στον αντίπαλο, ικανότητες απαραίτητες για τη σωστή επιβίωση μέσα σε μια κοινωνία.
Ομως η υγεία είναι κάτι πολύ περισσότερο από αντίσταση σ’ έναν ιό και οι πολλαπλοί τραυματισμοί με μακροχρόνιες συνέπειες αυτών των πρωταθλητών δείχνουν ότι δεν είναι τα πιο κατάλληλα πρόσωπα για να προβάλλονται σαν παραδείγματα σε θέματα υγείας.
Το θεμελιώδες τώρα λάθος στον τομέα της υγείας, αυτό που πρέπει να διορθώσουν οι πολιτικοί της υγείας με τα εντυπωσιακά βιογραφικά, είναι ότι η ευθύνη αφήνεται στο κράτος. Χρειάζεται να μετατοπιστεί η ευθύνη για τη ζωή μας, το μέγα καλό και πρώτο που λέει ο εθνικός μας ποιητής, και την υγεία μας, από το κράτος σε κάθε έναν πολίτη. Υπάρχει ανάγκη στροφής από την εξάρτηση από γιατρούς και φάρμακα στην αξιοποίηση των αποθεμάτων του καθενός και την ενδυνάμωση με επιβολή υγιεινού τρόπου ζωής. Με τον ίδιο ζήλο που δείχνει το κράτος στην περίοδο της πανδημίας με την επιβολή μέτρων. Για να μην κλατάρει και το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Απόδειξη του ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό είμαι εγώ. Είμαι 71 χρόνων, δεν μοιάζω πάνω από 50, παίρνω μόνο ένα Paracetamol (Depon για την Ελλάδα) όταν πονάνε τα γόνατα από το περπάτημα ή τον χορό, και κανένα αντιόξινο πού και πού. Κι από αρρώστιες, κανένα κρυολόγημα που το περνάω στο πόδι. Γρίπη έχω να πάθω από το 2000 (21 χρόνια) όταν πέθαινε η μητέρα μου και οι αντιστάσεις μου ήταν πεσμένες. Στο κάλεσμα για αντιγριπικό εμβόλιο κάθε χρόνο λέω: «Οχι, ευχαριστώ». Στην πανδημία δεν έμεινα μέσα. Στις ουρές έξω από τα σούπερ μάρκετ τραγουδούσα το «We shall overcome» (θα το ξεπεράσουμε), μάσκα ή κάλυμμα προσώπου δεν φοράω συνήθως, γιατί έχω εξαίρεση επειδή μου προκαλεί σοβαρή δυσφορία, και πηγαίνω και εκκλησία παίρνοντας και θεία κοινωνία απ’ το χέρι του Αρχιεπισκόπου μας Νικήτα. Εμβόλιο δεν έκανα και μέχρι στιγμής είμαι υγιέστατη.
Χρειάστηκε να με χτυπήσει σοβαρά αυτοκίνητο, όταν ήμουν 23 χρόνων, απόφοιτος της Φιλοσοφικής του ΕΚΠΑ, και ν’ αποδώσουν οι γιατροί σε θαύμα το ότι έζησα, το ότι δεν έμεινα ανάπηρη και λίγα χρόνια αργότερα χόρευα στο Ηρώδειο με το μπαλέτο του Γιάννη Μέτση. Τότε εξήγησα το «θαύμα», όταν έμαθα ότι το ισχυρό παυσίπονο που πίστευα ότι μου έβαζαν στον ορό και μου περνούσαν οι πόνοι ήταν, κατ’ εντολήν του γιατρού, νεράκι καθαρό, placebo, «μαϊμού» που λένε. Τότε συνειδητοποίησα τις τεράστιες ικανότητες του οργανισμού μου κι έκτοτε τις εκμεταλλεύτηκα και τις ενίσχυσα με υγιεινό τρόπο ζωής και χρησιμοποιώντας ΜΜΜ για συνεχή έκθεση σε ιούς και άλλα μικρόβια και απόκτηση ανοσίας, εκμεταλλευόμενη επίσης και τη θεραπευτική ενέργεια του σώματός μου. Αργότερα, για να βοηθήσω και άλλους, σπούδασα ψυχολογία με μεταπτυχιακό στην Ψυχολογία της Υγείας.
Πιστεύω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να γίνει ο πρωτοπόρος σ’ αυτή την πρωτοβουλία της μετατόπισης της ευθύνης για την υγεία από το κράτος στο άτομο!