Κύριε διευθυντά
Είναι αδύνατο για κάποιον που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στο Αφγανιστάν να μην παρατηρήσει την πολλάκις εκπεφρασμένη αλληλεγγύη πολλών αξιωματούχων κρατών και οργανισμών, οι οποίοι εκφράζουν διαρκώς και σε όλους τους τόνους την ανησυχία τους για το μέλλον του αφγανικού λαού – και κυρίως του γυναικείου πληθυσμού.
Παράλληλα, πρόδηλη είναι και η αγωνιώδης προσπάθεια κυβερνήσεων και θεσμών να αποτραπεί με κάθε μέσο η προσφυγή των ανθρώπων αυτών προς δυσμάς. Υπάρχει συνεπώς διττή ανησυχία. Η Δύση αφ’ ενός ανησυχεί για το είδος μεταχείρισης που επιφυλάσσουν οι Ταλιμπάν στους αντιπάλους τους και στο σύνολο του λαού και αφ’ ετέρου για το ισχυρό ενδεχόμενο αθρόας μετανάστευσης προς τα δυτικά κράτη. Ας μη γελιόμαστε όμως, κυρίως ανησυχεί για το δεύτερο. Η αλληλεγγύη προφανώς έχει οριοθετηθεί και είναι ξεκάθαρο πως σταματάει στα σύνορα· στους φράχτες.
Το επίκαιρο σύνθημα των Ολυμπιακών Αγώνων «Citius, Altius, Fortius» (πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά) λαμβάνει τώρα διαφορετική σημασία και εξυπηρετεί μια άλλη, ζοφερή σκοπιμότητα: αυτή που σχετίζεται άμεσα με τους φράχτες – υπαρκτούς και νοητούς. Να αποπερατωθούν πιο γρήγορα, να γίνουν πιο ψηλοί, να γίνουν πιο ισχυροί! Αυτό είναι το πρόταγμα σε αυτή τη συγκυρία και είναι φανερό πως όλη η ενέργεια των «αλληλέγγυων» διοχετεύεται προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Την ίδια ανησυχία δείχνει να έχει και η Τουρκία (με επιφύλαξη ως προς την αξιοπιστία της σε τέτοια θέματα) και είναι αξιοσημείωτο πως η συγκεκριμένη προσέγγιση αποτελεί το μοναδικό σημείο ταύτισης απόψεων Ελλάδας – Τουρκίας το τελευταίο χρονικό διάστημα. Ελλάδα και Τουρκία βρήκαν κοινό συμφέρον, κοινό τόπο, ο οποίος δεν είναι άλλος από το να κρατήσουν σε απόσταση τη δυστυχία των άλλων για να προστατευτούν.
Εκ πρώτης όψεως η στάση αυτή φαίνεται κυνική. Εντούτοις, το ζήτημα είναι πολύπλοκο και ο ρεαλισμός στη διαχείρισή του επιβεβλημένος. Οι υπεραπλουστεύσεις και οι ρομαντισμοί οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα και παρασύρουν σε δρόμους ολισθηρούς όσους αρέσκονται να αυταπατώνται ή όσους λειτουργούν ως επ’ αμοιβή μοιρολογίστρες (βλ. ορισμένες ΜΚΟ). Η χώρα δεν αντέχει άλλα κύματα προσφύγων. Επιπλέον, είναι ανεπίτρεπτο και άδικο, χώρες σαν την Ελλάδα, με εκτόπισμα βαρκούλας, να εκτελούν χρέη ναυαγοσώστη στα απόνερα των αεροπλανοφόρων. Υπάρχουν κράτη-μεγαθήρια υπεύθυνα για τη δυστυχία της προσφυγιάς. Ας αναλάβουν ευθύνες.
Καλό για εμάς θα ήταν να παραδειγματιστούμε, να μάθουμε και να ενωθούμε. Να κατανοήσουμε πως όταν κάτσει η στραβή θα είμαστε ολομόναχοι. Ας μη βαυκαλιζόμαστε και ας μην ελπίζουμε στη βοήθεια των ξένων. Αν βρεθούμε σε ανάγκη όλοι θα πάρουν τις αποστάσεις τους.