Η ανεξικακία του Μίκη Θεοδωράκη

Κύριε διευθυντά 
Κατά τη γνώμη μου, το σπουδαιότερο επίτευγμα από ηθικής πλευράς του εκλιπόντος Μίκη Θεοδωράκη ήταν ότι απέδειξε έμπρακτα την ανεξικακία του. Ανθρωπος που βασανίστηκε απάνθρωπα στη Μακρόνησο να προφέρει δεκαετίες μετά το περιώνυμο «Καραμανλής ή τανκς» ή να γίνει υπουργός σε κυβέρνηση της Ν.Δ.; Αδύνατον να συγχωρέσουν οι περισσότεροι κάτι τέτοιο. Διότι οι περισσότεροι σαν κι αυτόν γνώριζαν πολύ καλά τι σημαίνει να έχεις περάσει από την κόλαση, το «εθνικόν αναμορφωτήριον», όπου με τη μεγίστη δυνατή βαρβαρότητα «εζητείτο» από τους κρατουμένους η δήλωση μετανοίας ή εθνικής ανάνηψης. Τον ίδιο, κατά δήλωσή του, τον είχαν θάψει ζωντανό για δύο μερόνυχτα μόνο με το κεφάλι έξω. Αναγκαζόταν να δαγκώνει ουρές και κεφάλια αρουραίων για να μην του φάνε το πρόσωπο. Ο Μίκης ωστόσο κατάφερε να συγχωρέσει και όχι μόνον αυτό, αφού συνεργάστηκε κιόλας με τους «νικητές» στο όνομα της εθνικής ενότητας των Ελλήνων. Πολλοί τον επέκριναν γι’ αυτό. Προσωπικά λέω: αφού το ’νιωθε βαθιά μέσα του, καλά έκανε.