Κύριε διευθυντά
Σαν αστείο έφτασε στα αυτιά μου η είδηση του ραδιοφώνου ότι «πέθανε ο Θεοδωράκης». Αλλοι είπαν «μια μεγάλη απώλεια για την τέχνη». Πολύ λίγο γι’ αυτόν τον γίγαντα Ελληνα. Μεγάλη απώλεια για τον Ελληνισμό. Στη μουσική του ζωντάνεψε κατά τρόπο μοναδικό τον Ελληνα μέσα σε όλη την πολύχρονη, τραγική, ποικίλη πολιτισμικά, ιστορική του πορεία. Μοναδικό ταλέντο στην πιο γοητευτική ανθρώπινη διάσταση δημιουργίας, τη μουσική. Δύσκολο να διακριθεί κανείς σε μια, τόσο απαιτητική, κατεύθυνση. Ο Θεοδωράκης δεν δίστασε. Επαιζε με πολύ σεβασμό και αγάπη με καθετί μεγάλο…
Δημιούργησε παγκόσμια αριστουργήματα. Με τη μουσική του, ακόμη, ανέδειξε αριστουργήματα άλλων, πολλών μάλιστα μεγάλων, της άλλης δύσκολης, επίσης γοητευτικής ανθρώπινης έμπνευσης και πάλης του ανθρώπου με τη ζωή, τις ιδέες, τον χρόνο. Την ποίηση. Αυτή τη στιγμή έρχεται στο μυαλό μου το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες…» της μάνας που θρηνούσε τον γιο της, θυμίζοντας το του Διάκου «Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει…». Πρόσφατα δίδαξα τέσσερα τραγούδια στον 4χρονο έγγονό μου, να τα λέει στην Ελβετία στους εκεί συμμαθητές του. Το πιο αγαπημένο του ήταν το «Είχα μια θάλασσα στο νου…». Το έμαθε αμέσως… Και να ’ταν μόνο αυτό; Το λέει συνεχώς, απολαμβάνοντάς το. «Εκ στόματος νηπίων… κατηρτίσω αίνον»!
Σε μια πρόσφατη συζήτηση για το πάθος με το οποίο τραγουδούσε τα έργα του, κάποιος βιάστηκε να πει ότι «τον αδίκησαν οι θεοί σε αυτό». Δεν παρέλειψα να τονίσω ότι απλώς δε συμφώνησαν οι θεοί. Αφησαν ανοικτό το πεδίο και για άλλους εκλεκτούς. Η παρακαταθήκη του ανοικτή για πάρα πολλούς. Σ’ αυτήν περιλαμβάνεται και η θαυμάσια συνεργασία του με όλους τους άλλους εκλεκτούς της τέχνης και του απανταχού Ελληνισμού. «Αξιος εστί… νυν και αεί»…