Κύριε διευθυντά
Δεκαετία του 1980 ο Μίκης Θεοδωράκης πραγματοποιούσε περιοδεία ανά την Ευρώπη, δίνοντας συναυλίες με έργα συμφωνικής μουσικής. Σε ένα μεγάλο αμφιθέατρο στην Κολωνία, άμα τη εμφανίσει του, έγινε μεγάλος πάταγος από τα χειροκροτήματα. Μετά τα πρώτα ακούσματα χειροκροτούσαν μόνο οι Γερμανοί.
Στο διάλειμμα, συνοδεύοντας τον πρέσβη, που πήγε να τον χαιρετήσει, είχα την τιμή και τη χαρά να τον γνωρίσω από κοντά. «Δεν ευχαριστήσαμε τους συμπατριώτες μας απόψε», είπε με ένα (πικρόχολο;) χαμόγελο. «Οπότε θα πρέπει να μας ξανάρθετε με μπουζούκια!», παρατήρησε προσφυέστατα ο πρέσβης.
Συμπέρασμα: Δεν έχουμε ιδέα από κλασική μουσική. Δεν μας δίδαξε κανείς, δεν έχουμε ακούσματα από την παιδική μας ηλικία, δεν την καταλαβαίνουμε, γι’ αυτό δεν μας αρέσει. Και όμως. Η μουσική παιδεία είναι καίριο μέλημα της «Πολιτείας» του Πλάτωνος. (Ο Πλάτων, του Πλάτωνος επιμένει η κυρία Γιουρσενάρ. Εντάξει, με τα δικά σας, λέει, αλλά ρωτήσατε τους αρχαίους αν τους αρέσει να τους αλλάζουν τα ονόματα; Κατά τη μεγάλη Ελληνίστρια οι αρχαίοι είναι ζωντανοί –αφού είναι αθάνατοι;– και μπορείς να συνομιλείς μαζί τους).