Κύριε διευθυντά
Το πρόσημο είναι ένα ταπεινό πλην χρήσιμο μαθηματικό σύμβολο το οποίο, σύμφωνα με το λεξικό, «τίθεται μπροστά από έναν αριθμό, και δηλώνει αν είναι μεγαλύτερος (θετικό πρόσημο) ή μικρότερος (αρνητικό πρόσημο) του μηδενός», όπως για παράδειγμα: «Για τις ανακτήσεις, εάν το ποσό για το οποίο έχει υποβληθεί αίτηση έχει μειωθεί λόγω εσφαλμένων ποσοτήτων, εκτάσεων ή αριθμού ζώων, οι προσαρμογές των ποσοτήτων πρέπει να αναφέρονται με αρνητικό πρόσημο» (εκτελεστικός κανονισμός της Ευρωπαϊκής Επιτροπής).
Δεν θα μπορούσε λοιπόν ποτέ το πρόσημο να φανταστεί τις σημασίες που θα του επιδαψίλευαν οι πολιτικοί μας –από τα ανώτατα πολιτειακά αξιώματα μέχρι τον τελευταίο συνδικαλιστή– σε μια μεταφορική καταιγίδα: «δημοκρατικό πρόσημο», «οικολογικό πρόσημο», «αντιλαϊκό πρόσημο», «με πρόσημο τον ριζοσπαστικό ρεαλισμό», και πάει λέγοντας.
Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι δημοσιογράφοι (τι άραγε είναι ένα ακροδεξιό πρόσημο;) οι οποίοι όφειλαν να είναι πιο συνετοί. Ωστόσο αυτό που κυρίως εννοούν όλοι δεν είναι το θετικό ή αρνητικό του πράγματος· εννοούν τον χαρακτήρα, το χαρακτηριστικό ή τη χροιά του. Αυτή λοιπόν η μεταφορική χρήση του προσήμου είναι σαφώς αρνητική. Δεν πρόκειται για «την εξέλιξη της ζωντανής γλώσσας» αλλά για ένα κλισέ, μία τεμπέλικη χρήση ενός όρου πασπαρτού – επειδή αυτός που εκφράζεται δεν έχει κάνει τον κόπο να βρει κάτι πιο ακριβές, πιο παραστατικό. Θέλουμε η γλώσσα μας να αποκτήσει ένα πληθωριστικό πρόσημο;