Κύριε διευθυντά
Σπάνια έχω την παραμικρή αντίρρηση με τα εξαιρετικά κείμενα και σκέψεις του εκλεκτού συνεργάτη σας Τάκη Θεοδωρόπουλου, που διαβάζω με βουλιμία από χρόνια.
Αλλά έχω τις παρακάτω σκέψεις για το χρονογράφημά του «Ποιητική αδεία» για τον Μίκη στις 9/9.
Οι αρχαίοι, που τόσο καλά γνωρίζει ο Τ. Θ., μεταξύ πολλών άλλων, έλεγαν και πίστευαν ότι «χρόνος πανδαμάτωρ εστί», τουτέστιν τα πάντα υπόκεινται στην κυριαρχία του χρόνου, σε ανθρώπους, δημιουργίες, φιλοσοφίες, πολιτικές, κ.λπ.
Ετσι λοιπόν, στα τέλη του 19ου αιώνα και στο πρώτο ήμισυ του 20ού, ήταν αδιανόητο για οποιονδήποτε Ευρωπαίο με μόρφωση και ανθρώπινες ευαισθησίες να μην ασπάζεται κομμουνιστικά ιδεώδη.
Οταν επισκέφθηκα τη γαλλική πόλη Λιλ, μου έδειξαν τα παλάτια που ζούσαν τα αφεντικά των ανθρακωρύχων και τις τρώγλες που ζούσαν οι εργάτες τους, που δούλευαν 18 ώρες κάθε μέρα και πέθαιναν 30-35 χρονών.
Οταν έχεις γαλουχηθεί με τα γραπτά του Ζολά, του Ουγκώ, του Μπρεχτ, κ.ά., που διεκτραγωδούσαν με τις γραφίδες τους το δράμα τους…
Οταν οι Ρώσοι βογιάροι εκμεταλλεύονταν τους δύστυχους μουζίκους χειρότερα και από ζώα…
Τότε, οποιοσδήποτε με τα βασικά ανθρώπινα συναισθήματα συμπόνιας για τον άλλον που υποφέρει γινόταν κομμουνιστής!
Ετσι, από αυτά τα λαϊκά κινήματα, φυσικά, βγήκαν και οι ηγέτες τους, οι οποίοι και μορφωμένοι ήταν, και προέρχονταν από μεσοαστική τάξη. Kαι οι λόγοι της αριστερής τους φιλοσοφίας δεν ήταν οικονομικοί αλλά ιδεαλιστικοί. Να αγωνισθούν με τους εργάτες και τους προλετάριους ενάντια στην εκμετάλλευση και για μια καλύτερη ζωή.
Ετσι, λοιπόν, ο παππούς μου, Ιωάννης Φλωράκης, ήταν στις αρχές του 20ού αιώνα ξυλέμπορος στην Καρδίτσα, που του επέτρεψε να σπουδάσει σωστά τα έξι παιδιά του και να τους μεταδώσει αιώνιες και πανανθρώπινες αξίες (όπως μου έλεγε ο Χαρίλαος). Αλλά όχι μόνο αυτός. Και οι άλλοι αναγνωρισμένοι ηγέτες της Αριστεράς, Ηλιού, Κύρκος, Σβώλος και τόσοι άλλοι, και μορφωμένοι και ανιδιοτελείς ήσαν. Και φυσικά ο μεγάλος Μίκης.
Ο χρόνος όμως σήμανε, και το τέλος του κομμουνισμού ήρθε. Κάτι όμως που δεν πρέπει, επ’ ουδενί λόγω, να μειώσει ούτε κατ’ ελάχιστο την ανεκτίμητη προσφορά αυτών των μεγάλων ανδρών στις κοινωνίες μας, για να γίνουμε καλύτεροι. Δηλαδή νομίζω ότι η προσπάθεια του αγαπητού Τάκη, να συνδυάσει τον αντικομμουνισμό (λογικό το 2021) με την εκτίμησή του στον Μίκη, έτεκεν… «Ποιητική αδεία».