Κύριε διευθυντά
H ιστορική αλήθεια είναι ότι και οι δύο εμπλεκόμενες πλευρές στον Ελληνικό Εμφύλιο του 1946-49 έκαναν ακρότητες, η μία σε βάρος της άλλης. Και την πλήρωσαν, ως συνήθως, αθώοι. Η διαφορά με τη Μακρόνησο όμως έγκειται στο ότι εκεί στέλνονταν και αιχμάλωτοι πολέμου όχι για να εκτελεστούν έπειτα από δικαστική απόφαση αλλά για να «αλλαξοπιστήσουν» ύστερα από φρικτά βασανιστήρια από δημίους-αλφαμίτες, συνήθως άτομα του υποκόσμου που είχαν επικεφαλής τον κατοπινό «σφαγέα» της Κύπρου Δ. Ιωαννίδη! Μοναδικό «εύρημα» στην ιστορία του 20ού αιώνα τουλάχιστον. Τα ίδια ακριβώς έκαναν στους σκλαβωμένους Ελληνες μόνον οι Τούρκοι. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Ο Αλή Πασάς στον Κατσαντώνη, ο Ομέρ Βρυώης στον Αθανάσιο Διάκο κ.λπ. Μα τι μας λες τώρα; Συγκρίνεις τον κομμουνισμό με του Χριστού την πίστιν την αγία; Αν το σκεφτεί κανείς ψύχραιμα, πίστη ήταν και ο κομμουνισμός για κάποιους. Δεν ήταν; Εξάλλου τι θα πει δήλωση μετανοίας; Αυτό δεν ζητούσαν και οι Τούρκοι πασάδες; Ασπάσου το Ισλάμ και θα σου χαρίσω τη ζωή. Οπότε ποια η διαφορά;
Εκείνο δε που αποτελεί τη μεγίστη ανανδρία για το ελληνικό «Γκουαντάναμο» ήταν η μεταφορά 1.000 γυναικών εκεί, μερικές εκ των οποίων και μωρομάνες, που υπέστησαν τα μύρια όσα. Ο υπογράφων έτυχε να τα έχει ακούσει από πρώτο χέρι διότι μία εξ αυτών ήταν η δασκάλα του των Γαλλικών. Εφριξα. Και επιπλέον αναρωτήθηκα. Για ποιο λόγο; Διότι ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι γυναίκες αριστερές έδρασαν π.χ. στην ΟΠΛΑ ή στον Μελιγαλά ή δεν ξέρω εγώ πού αλλού. Στον Δημοκρατικό Στρατό μπορεί. Αλλά στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να είχαν θεωρηθεί αιχμάλωτες πολέμου κατά τη σύμβαση της Γενεύης. Από τη δασκάλα μου πάντως έχω άλλη πληροφόρηση. Οτι καμία από τις 1.000 δεν είχε πιάσει ποτέ όπλο. Ποτέ. Κι όμως τους ζητήθηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο δήλωση μετανοίας. Ο δειλός την κάνει σε κάθε έκφανση της ζωής του. Ο γενναίος πεθαίνει.