Κύριε διευθυντά
Οι μείζονες στρατηγικοί στόχοι που προσδιόριζαν την πορεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως πρωθυπουργού, ήταν η οικονομική ανάπτυξη και η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη. Γνώριζε ότι δεν μπορούσε να πετύχει τους στόχους αυτούς με ανοιχτές τις πληγές του Εμφυλίου, γι’ αυτό και η επούλωσή τους αποτέλεσε μόνιμη και θαρραλέα για την εποχή επιδίωξή του. Ηθελε να αλλάξει σελίδα. Εχει έρθει στο φως μια εκπληκτική πληροφορία την οποία παρουσίασε ο Γιάννης Μαρίνος σε άρθρο του με τίτλο «Η άγνωστη οφειλή της Αριστεράς», το οποίο δημοσιεύθηκε στο «ΒΗΜΑ» της 12.12.1999. Αυτή την πληροφορία έδωσε στον Γιάννη Μαρίνο ο γνωστός αριστερός εκδότης της «Αυγής» Λευτέρης Βουτσάς και ουδέποτε διαψεύστηκε: «Για να αναλάβει τον σχηματισμό κυβέρνησης ο Κ. Καραμανλής έθεσε στον Βασιλέα Παύλο ως προϋπόθεση το να σταματήσουν οι εκτελέσεις των ήδη καταδικασμένων σε θάνατο κομμουνιστών και να καταργηθούν βαθμιαία όλοι οι νόμοι εκτάκτου ανάγκης που φαλκιδεύουν τη Δημοκρατία. Και μόνο μετά τη συγκατάνευση του έκπληκτου βασιλιά δέχθηκε ο Κ. Καραμανλής να ορκισθεί για πρώτη φορά πρωθυπουργός το 1956».
Δύο κορυφαίοι ηγέτες της Αριστεράς, ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Ηλίας Ηλιού δήλωσαν επίσημα και με παρρησία στη Βουλή ότι μόνον επί πρωθυπουργίας Καραμανλή σταμάτησαν οι εκτελέσεις.
Μεγίστης σημασίας η αναστολή εκτέλεσης των καταδικασθέντων σε θάνατο. Οι άνθρωποι αυτοί, υπέρ των οποίων εφαρμόστηκε το μέτρο, έζησαν για να πεθάνουν ειρηνικά στο κρεβάτι τους, αποφεύγοντας έναν πρόωρο και βίαιο θάνατο μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Η ανθρώπινη ζωή δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο αγαθό.
Γνωστός μου είχε καταδικαστεί σε θάνατο στα είκοσί του χρόνια. Επέζησε χάρις στα μέτρα του Κ.Κ. και πραγματοποίησε μία εκπληκτική καριέρα με σημαντική προσφορά στη χώρα. Πέθανε ειρηνικά στο κρεβάτι του 92 ετών.
Η ανθρώπινη αυτή προσφορά του Καραμανλή θυμίζει μια παρόμοια προσφορά του Περικλή του Χρυσού Αιώνα της αρχαίας Αθήνας. Ηταν το 428 π.Χ., τρία χρόνια μετά την έκρηξη του μεγάλου Πελοποννησιακού Πολέμου. Ο Περικλής έπεσε και αυτός θύμα του μεγάλου λοιμού που θέρισε τους Αθηναίους. Γράφει σχετικά ο Πλούταρχος (Βίοι Παράλληλοι – Περικλής): «Γύρω από τον ετοιμοθάνατο Περικλή, νομίζοντας ότι δεν τους ακούει, οι φίλοι του μιλούσαν για τις μεγάλες υπηρεσίες που προσέφερε στην Αθήνα. Σε κάποια στιγμή όμως, ο Περικλής άνοιξε τα μάτια του και τους είπε: “Απορώ που επαινείτε τα έργα μου για τα οποία συνετέλεσε και η τύχη. Αλλωστε δεν τα πραγματοποίησα μόνος μου αλλά με τους συνεργάτες μου. Και δεν αναφέρετε το ‘μέγιστον’ και το ‘κάλλιστον’: Ουδείς γαρ δι’ εμέ των όντων Αθηναίων μέλαν ιμάτιον περιεβάλετο”. Δηλαδή, κανένας Αθηναίος δεν φόρεσε μαύρα εξαιτίας του αφού δεν είχε εγκρίνει καμία θανατική καταδίκη».
Δικαίως και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα μπορούσε να πει κάτι παρόμοιο.