Κύριε διευθυντά
Στις 20 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από τον θάνατο του κορυφαίου νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη (1900-1971, πραγματικό επώνυμο Σεφεριάδης). Στις 22 Σεπτεμβρίου 1971 το φέρετρο σηκώθηκε από τον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στην οδό Κυδαθηναίων, στην Πλάκα, απέναντι από το σπίτι του. Η σορός του, που είχε εκτεθεί σε δημόσιο προσκύνημα, επικεφαλής της νεκρικής πομπής, ακολούθησε τον δρόμο προς το Α΄ Νεκροταφείο, συνοδευόμενη από πλήθος κόσμου, κυρίως νέους, μαθητές και φοιτητές, με λουλούδια ή μια ποιητική συλλογή στα χέρια· μια νεκρική πορεία που μετατρέπεται σε μαζική εκδήλωση κατά της δικτατορίας. Στην Πύλη του Αδριανού διακόπηκε η κυκλοφορία, έγινε στάση, όπως στην περιφορά του Επιταφίου, ενώ το πλήθος «έψαλε» την «Αρνηση», το απαγορευμένο τότε τραγούδι, που έχει μελοποιήσει ο άλλος μεγάλος νεκρός των ημερών μας, ο οικουμενικός Ελληνας της Ρωμιοσύνης, Μίκης Θεοδωράκης. «Ακόμα μια φορά σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα…» φώναξε ο Γιάννης Ρίτσος, μακρινός απόηχος της βροντερής φωνής του Αγγελου Σικελιανού, στην παλλαϊκή κηδεία του Κωστή Παλαμά, στις 28 Φεβρουαρίου 1943.
Γεννημένος στη Σμύρνη ο Σεφέρης έζησε, ως διπλωμάτης, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μακριά από την Ελλάδα, μια μικρή Οδύσσεια. Οι μνήμες της παιδικής του ηλικίας στη Σμύρνη είναι έντονες και αλγεινές, ενώ η πυρπόληση της γενέτειράς του, η Μικρασιατική Καταστροφή, γενικότερα ο ξεριζωμός και η προσφυγιά είναι βιώματα που σφράγισαν ανεξίτηλα τον ψυχικό του κόσμο και αποκρυσταλλώθηκαν στην ποίησή του. Ο ποιητικός του λόγος, κρατημένος σε μια δωρική λιτότητα, χωρίς να χάνει τη μουσικότητά του, βασίζεται στο δραματικό στοιχείο, στην υποβολή και στη συντακτική δομή της καθημερινότητας. Η χρήση του μύθου και των προσωπείων (persona), ο ελεύθερος στίχος και η δραματική όραση είναι χαρακτηριστικά στοιχεία της ποίησής του, επηρεασμένης κυρίως από τον συμβολισμό. Είναι ο πρώτος Ελληνας ποιητής που τιμήθηκε το 1963 με το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας, για τη σύνολη ποιητική του δημιουργία, η οποία μεταφράστηκε και κυκλοφορεί σε πολλές ξένες γλώσσες, ενώ κατά την τελετή απονομής στην ομιλία του εξέθεσε τις απόψεις του για την άμεση και αδιάσπαστη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας και για την αναγκαιότητα και λειτουργία της ποίησης στον σύγχρονο κόσμο.
Από το 1975 στα Νεοελληνικά Αναγνώσματα Μέσης Εκπαίδευσης Ελλάδας και Κύπρου ανθολογούνται εξαιρετικά σεφερικά ποιήματα («Πάνω σ’ έναν ξένο στίχο», «Ο βασιλιάς της Ασίνης», «Τελευταίος Σταθμός», «Ελένη», «Μυθιστόρημα» κ.ά.) και από το Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄, αφιερωμένο στον κόσμο της Κύπρου, «όπου το θαύμα λειτουργεί ακόμη». Κύκνειο άσμα της ποιητικής του δημιουργίας που δημοσιεύθηκε τρεις ημέρες μετά τον θάνατό του (23/9/71) το περίφημο «Επί Ασπαλάθων…». Ποίημα βασισμένο στον πλατωνικό μύθο της Πολιτείας (Χ, 616) αναφέρεται στο μυθικό επεισόδιο της σκληρής και παραδειγματικής τιμωρίας του Παμφύλιου τυράννου, προκαθορίζοντας έτσι τη φοβερή τύχη των τυράννων της χούντας με την αμείλικτη τιμωρία τους στα ερεβώδη δώματα του Αδη, στα Τάρταρα.
Στις 8 Οκτωβρίου, στη μουσική παράσταση «Φορώντας χρώματα ανοιχτά» θα παρουσιασθούν στο Ηρώδειο τα ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη που έχουν μελοποιηθεί, ενώ έκθεση εγκαινιάσθηκε, από 23 Σεπτεμβρίου, στην Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, με τίτλο «Το σπίτι της μνήμης». Αγρας 20.