Κύριε διευθυντά
Αν κάποιος θέλει να δει την επιρροή των προσφύγων στην Ελλάδα, δεν έχει παρά να πάει στη Λήμνο. Εκεί θα ταξιδέψει σε δρόμους κακοτράχαλους, χωματόδρομους παραμελημένους, σε χωριά σχεδόν εγκαταλελειμμένα, με τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν στους κάδους αλλά και έξω από κατοικημένα σπίτια.
Θα απορήσεις, καλά δεν τους ενοχλεί; Πώς ελπίζουν ότι θα έχουν τουρισμό όταν δεν μαζεύουν τα σκουπίδια τους, δεν συμμαζεύουν τις αυλές τους.
Αν όμως βάλεις στο gps προορισμό Νέα Κούταλη, από τη στιγμή που θα στρίψεις στην ταμπέλα αρκετά χιλιόμετρα πριν φτάσεις, θα παρατηρήσεις οδόστρωμα μαύρο σχεδόν καινούργιο με φρέσκια διαγράμμιση, κάτασπρη. Θα αναρωτηθείς τι συμβαίνει εδώ…
Οταν μετά μια στροφή αποκαλυφθεί το χωριό, θα δεις μια εικόνα άλλη από αυτήν που είχε συνηθίσει το μάτι σου μέχρι τώρα. Δεν βλέπεις πια το γκρίζο καφέ τοπίο που επαναλαμβάνεται μονότονα και έχει βεβαίως την ομορφιά του.
Η Νέα Κούταλη είναι σαν όαση πρασίνου με όμορφες κόκκινες σκεπές σε απόσταση.
Πλησιάζεις, μπαίνεις στο χωριό και δεν πιστεύεις στα μάτια σου· εδώ υπάρχει ρυμοτομία, μεγάλοι δρόμοι, καθαρά πεζούλια, εκκλησίες σαν ζωγραφιές, στολισμένες με γλάστρες λουλουδιασμένες σε πλήρη ακμή. Το λιμανάκι έρημο μεν από κόσμο, αλλά όλα τακτοποιημένα και εδώ.
Το σχολείο όμορφο, σύγχρονο.
Ακούω τις χαρούμενες φωνές των παιδιών και την ήρεμη απόκριση του δασκάλου. Το ναυτικό μουσείο κλειστό τις Τρίτες, αλλά στην αυλή του ενθύμια ευγνωμοσύνης στους ανθρώπους που στήριξαν οικονομικά τους πρόσφυγες κατοίκους του νησιού Κούταλη στην Προποντίδα, όχι μόνο για να επιβιώσουν και να ριζώσουν αλλά και να προκόψουν.
Εδώ, σε αυτό το πλαίσιο ενός νησιού μπορούμε πιο εύκολα να παρατηρήσουμε τον αέρα που φέρνουν κάθε φορά οι πρόσφυγες σε έναν τόπο. Ισως προσπαθούν περισσότερο από τους ντόπιους, γιατί θέλουν να αποδείξουν πως είναι καλοί και ικανοί να βρίσκονται εκεί.
Ισως η δυναμική που σου δίνει ο αγώνας της επιβίωσης να τους πάει λίγο πιο μακριά από τους αποθαρρυμένους ντόπιους κατοίκους που πιστεύουν πως τίποτε δεν αλλάζει στον τόπο τους ό,τι κι αν κάνουν.
Αναρωτιέμαι αν αυτή η παρατήρηση μπορεί να προβληθεί στους προσφυγικούς πληθυσμούς που φτάνουν στη χώρα μας.
Θα μου πείτε, αυτοί είναι κυρίως αλλόθρησκοι και δεν μιλούν τη γλώσσα μας και δεν θέλουν να εγκατασταθούν εδώ, αλλά να περάσουν και να φύγουν.
Αναρωτιέμαι, αν δεν τους αντιμετωπίζαμε ως εισβολείς αλλά τους αφήναμε με γενναιοδωρία να εγκατασταθούν σε περιοχές που μαραζώνουν πληθυσμιακά και οικονομικά, αν θα ρίζωναν και θα πλούτιζαν το πολιτισμικό μας τοπίο με τις συνήθειες, τα φαγητά, την κουλτούρα τους.
Δεν ξέρω.
Απλώς αναρωτιέμαι…