Kύριε διευθυντά
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το άρθρο του κ. Γ. Λιάλιου «Η μάχη των νέων για την εξασφάλιση στέγης» και θα ήθελα να προσθέσω κάποιες σκέψεις σε αυτό το σημαντικό θέμα.
Εργάζομαι στο κέντρο της Αθήνας και καθημερινά παρατηρώ τα πολυάριθμα, εγκαταλελειμμένα κτίρια. Μερικά ανακαινίζονται και γίνονται –τι άλλο;– ξενοδοχεία. Τα άλλα; Σε ποιους ανήκουν; Υπάρχουν –κατά την ταπεινή μου άποψη– τρεις κατηγορίες ιδιοκτητών: Πρώτον, το ευρύτερο Δημόσιο. Δεύτερον, ευαγή ιδρύματα, των οποίων τα διοικητικά συμβούλια, υπό τον φόβο της κατηγορίας για διαφθορά, προτιμούν να μην κάνουν τίποτα από το να τολμήσουν να αναλάβουν μια πρωτοβουλία. Τρίτον, κτίρια με πολλούς ιδιοκτήτες, που προτιμούν να πληρώνουν φόρους για τα άδεια κτίριά τους. Ισως ένα καλό παράδειγμα όλης αυτής της κακοδαιμονίας να είναι και η αντιπαράθεση των ιδιοκτητών των γνωστών καμένων κτιρίων της Σταδίου («Απόλλων» και «Αττικό»).
Μια ζωντανή πόλη θέλει κατοίκους, όχι μόνο «επισκέπτες» για δουλειά και διασκέδαση. Πιστεύω ότι το κράτος θα μπορούσε να δώσει κίνητρα στον «εαυτό» του κυρίως, αλλά και στα ιδρύματα, να πουλήσουν/νοικιάσουν/ανακαινίσουν τις ιδιοκτησίες του/τους, προσφέροντας έτσι την ευκαιρία σε νέους (και όχι μόνο) να βρουν την πολυπόθητη στέγη έναντι χαμηλών ενοικίων. Και με την ευκαιρία, να δοθούν και κίνητρα για να πρασινίσουν οι κοινόχρηστες ταράτσες των πολυκατοικιών.
Πιστεύω ότι μια τέτοια πρόταση θα αλλάξει όντως την Αθήνα, πολύ περισσότερο από τα έργα βιτρίνας (συγχωρέστε με, κύριε δήμαρχε).
Και μια ερώτηση: Εχει σκεφτεί κανείς να αναγκάζονται οι μολύνοντες με γκράφιτι την πόλη (εάν συλληφθούν) να καθαρίζουν τα κτίρια που έχουν λερώσει;