Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να μου επιτραπεί μέσω της φιλόξενης στήλης σας να απευθυνθώ προς την Ιωάννα, το κορίτσι που εδώ και σχεδόν ενάμιση χρόνο ανεβαίνει βήμα βήμα έναν απίστευτο Γολγοθά, βιώνοντας καθημερινά τον πόνο, τη φυλακή που επιβάλλει η κατάστασή της μακριά από του ήλιου το φως, τις ανοιχτές ακόμα σωματικές πληγές και κυρίως τα ψυχικά τραύματα, που κανείς δεν ξέρει αν θα κλείσουν ποτέ. Στο κορίτσι με το αξιοζήλευτο μεγαλείο ψυχής, που υπερνικώντας τον πόνο προσέρχεται στο δικαστήριο για να πάρει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτηματικά της, συνοψισμένα σ’ ένα μεγάλο γιατί, απευθυνόμενη στο ανθρωπόμορφο τέρας που την έφερε σ’ αυτή τη θέση.
Η απάντηση για την Ιωάννα και όλους μας θαρρώ πως βρίσκεται στον παλιό μύθο, όπου η μικρή πυγολαμπίδα αποκαμωμένη από το τριήμερο κυνηγητό της από το φαρμακερό φίδι, στέκεται απέναντί του και ρωτά: «Αφού δεν είμαι μέρος της τροφικής αλυσίδας σου και τίποτα δεν σου έχω κάνει, γιατί θέλεις να μ’ εξαφανίσεις»; Και το φίδι ψυχρά και ξεδιάντροπα απαντά: «Γιατί ζηλεύω τη λάμψη σου».
Ιωάννα μη βασανίζεσαι άλλο με ερωτηματικά. Είναι που η λάμψη σου θάμπωσε τα μάτια και θόλωσε το μυαλό της διώκτριάς σου και τώρα το ψυχικό μεγαλείο και το φως που ακτινοβολείς την κάνουν να ζηλεύει ακόμα περισσότερο. Ετσι η μεγαλύτερη καταδίκη της θα είναι να την τυφλώνει πάντα η εκθαμβωτική λάμψη σου. Κουράγιο λοιπόν και να θυμάσαι: Η λάμψη σου που τύφλωσε εκείνη, εμάς τους υπόλοιπους μας κάνει να σε θαυμάζουμε.