Κύριε διευθυντά
Ο πατέρας μου διηγείτο «μπαίνοντας σούρουπο στο χωριό απ’ το χωράφι απαντήθηκα με δύο άντρες, ο ένας γνωστός, ήταν ο καπετάν Περικλής (Γεώργιος Χουλιάρας, εξάδελφος της γυναίκας του), και ο άλλος άγνωστος, ένας μαυροσκούφης». Ηταν ο Αρης Βελουχιώτης. Κατευθύνθηκαν στο σπίτι συγγενών του Περικλή κι από εκεί στον Μύλο του Γιατρού, για μεγαλύτερη ασφάλεια.
Ο καπετάνιος, ύστερα από τον επαναπατρισμό του από την Πολωνία, εμφανίζεται σε ντοκιμαντέρ να δείχνει τον Μύλο του Γιατρού, όπου «ανάπιασαν με τον Αρη τα προζύμια» για τη δημιουργία του ΕΛΑΣ. Το επόμενο σούρουπο ξεκίνησαν για στρατολόγηση, ο Αρης στην Επαρχία Δομοκού και ο Περικλής στην Παρνασσίδα. Θυμάμαι, επταετής ων, ένα τμήμα του ΕΛΑΣ να μπαίνει στο χωριό από τη «Στενή», ανάμεσα σε Γκιώνα και Οίτη, τραγουδώντας αντάρτικα εμβατήρια. Στην Αγορά ο Αρης μίλησε για τον ΕΛΑΣ και τους σκοπούς του. Απ’ όσα είπε θυμάμαι μόνο το βασικό, αυτό που καταλάβαμε όλοι: Αντίσταση! Οταν κίνησαν να φύγουν μερικοί χωριανοί έτρεξαν ξωπίσω, ενώ οι γυναίκες κλαίγοντας προσπαθούσαν να τους συγκρατήσουν. Αλλοτε μια φορά τους θυμάμαι να εκκλησιάζονται στην Ευαγγελίστρια με το όπλο παρά πόδα. Υστερα από αυτά, οι Γερμανοί εγκαταστάθηκαν μονίμως στο χωριό. Μοιραζόμασταν το σχολείο με τους Γερμανούς, πάνω εμείς, κάτω αυτοί. Στριμωγμένοι έστω, αλλά το σχολείο δεν έπαψε να λειτουργεί, όπως έγινε στον Εμφύλιο. Εστησαν και ένα θεόρατο κανόνι μπροστά στην εκκλησία. Η χαρά μου δεν λέγεται να το ακούω να βροντάει και να σείεται ο τόπος. Το καμπαναριό είχε ραγίσει απ’ τις δονήσεις, ενώ το σχολείο, παραπλεύρως, δεν έπαθε τίποτε, παρόλο που ευχόμουν για το αντίθετο…