Κύριε διευθυντά
Η αναλυτική δεινότητα στο άψογα δομημένο άρθρο («η ασπίδα») του πρέσβεως ε.τ. κυρίου Αλ. Μαλλιά, μου δίδει το ερέθισμα να εκφράσω κάποιες σκέψεις, συμμεριζόμενος το πνεύμα των διαλαμβανομένων στο δημοσίευμα:
α) Μήπως η συμφωνία π.χ. με τα ΗΑΕ μπορεί να εκληφθεί από την ανατολική γείτονα ότι η χώρα μας δεν θα είναι σε θέση να συνδράμει έμπρακτα προς το Αμπου Ντάμπι σε πιθανή εμπόλεμη διένεξή του, π.χ. με το Ιράν;
β) Η ενίσχυση της ελληνικής άμυνας, η ορατή τουλάχιστον, εκτιμάται ότι θα σταθμισθεί από την Αγκυρα προς ανάσχεση της πολεμικής απειλής εις βάρος μας;
γ) Αρκεί η υπό διεργασία νέων σχημάτων πολυγωνικών συνεργασιών να εκτιμηθεί ως «ενοχλητικός» παράγων προς πιθανή εντατικοποίηση προστριβών έναντι της χώρας μας;
Αρα είμαι της άποψης ότι η όποια «ενόχληση» της Τουρκίας εν προκειμένω είναι προσχηματική. Και μάλιστα όταν επισήμως διακηρύττουμε ταυτοχρόνως ότι προσβλέπουμε σε «ανοιχτούς διαύλους» (ορθώς μεν, αλλά…).