Ποιος άραγε γνωρίζει τι τέξεται η επιούσα;

Κύριε διευθυντά
Η πρόσφατη αναγγελία της νόσου, και στη συνέχεια μετά λίγες μόνο μέρες ο αιφνίδιος και απροσδόκητος θάνατος της Φώφης Γεννηματά, ένωσαν για λίγο τον πολιτικό κόσμο, που παραμέρισε τις τακτικές διαμάχες του για να εκφράσει αρχικά τις ευχές και τη συμπαράσταση και κατόπιν τα συλλυπητήρια και την εκτίμησή του για την εκλιπούσα. Δεν είναι βέβαια παράξενο, απεναντίας είναι πολύ φυσικό και ανθρώπινο να αλλάζουν οι προτεραιότητες και τα σχέδια και να ξεχνιούνται οι χρόνιες αντιπαλότητες μπροστά στην πραγματικότητα του θανάτου ή μιας απειλητικής για τη ζωή νόσου. Γιατί όμως να περιμένουμε να προκύψει το χειρότερο σενάριο για να συλλογισθούμε ότι κανένας μας δεν γνωρίζει «τι τέξεται η επιούσα»; Γιατί δεν βάζουμε στον νου μας εκείνο το απλό «Σήμερα εκείνη, αύριο ίσως εγώ» και δεν συμπεριφερόμαστε ανάλογα; Πολλή κακία και πικρία, και ακόμη περισσότερη ανοησία, θα είχαν εκλείψει από την καθημερινότητα, ιδιωτική και δημόσια, αν βλέπαμε με το πρίσμα αυτό τη ζωή μας.