Η οικογενειοκρατία στην πολιτική

Η οικογενειοκρατία στην πολιτική

Κύριε διευθυντά 
Με αφορμή την επάνοδο ΓΑΠ, μου ήρθαν οι ακόλουθες σκέψεις: Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα (αν όχι και παγκοσμίως) που τον τελευταίο αιώνα τέσσερις οικογένειες κυβέρνησαν και κυβερνούν: Βενιζέλοι, Καραμανλήδες, Παπανδρέου και Μητσοτάκηδες. Και μιλάω για δημοκρατικά εκλεγμένους κυβερνήτες, όχι μοναρχίες όπου «το σόι πάει βασίλειο».

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Καλά, στις ευρωπαϊκές χώρες οι Τσόρτσιλ, Μακμίλαν, Θάτσερ, Ντε Γκωλ, Ντ’ Εστέν, Μιτεράν, Αντενάουερ, Κολ, Μέρκελ κ.λπ. δεν είχαν παιδιά και ανίψια; Ακόμη και στην ΕΣΣΔ, οι Λένιν, Στάλιν, Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ δεν είχαν; Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως, λέω μήπως, οι τέσσερις αιώνες σουλτανοκρατίας μας έπεισαν ότι είναι καλό όταν ένας σουλτάνος πεθαίνει, πρέπει η συνέχεια της διακυβέρνησης να πηγαίνει στα παιδιά ή στα ανιψιά του… Θλιβερή νοοτροπία για ένα λαό που πιστεύει ότι είναι απόγονος του Περικλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία.

ΥΓ.: Υπήρξε βέβαια και ένας αριστερός ηγέτης, ο Χαρίλαος Φλωράκης, που όταν τον ρωτούσα για τις οικογενειοκρατίες, μου απαντούσε πάντα δωρικά: «Να κοιτάς πάντα πόσα απίδια έχει το δικό σου σακί… και όχι της οικογένειάς σου!». Και το έκανε πράξη μια και κανένας δεν ξέρει αν υπήρξαν ή υπάρχουν ανίψια του κ.λπ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή