Κύριε διευθυντά
Εχει «φουντώσει» η συζήτηση γύρω από την πρόταση τoυ κ. Στέφανου Μάνου για αξιολόγηση των σχολείων βάσει των αποτελεσμάτων τους στις πανελλαδικές εισαγωγικές εξετάσεις.
Η πρόταση του κ. Μάνου ερείδεται σε σωστή βάση. Κάθε αξιολόγηση, για να είναι αδιάβλητη πρέπει να γίνεται με συγκεκριμένα, μετρήσιμα αριθμητικά κριτήρια. Δυστυχώς αυτό είναι που αποφεύγουν εκ συστήματος οι αιρετοί πολιτικοί προϊστάμενοι, ώστε να έχουν ανεξέλεγκτο πεδίο δράσης.
Η ορθότης μιας τέτοιας διαδικασίας δεν χρειάζεται επιχειρηματολογική υποστήριξη, οι αριθμοί δεν επιδέχονται αμφισβητήσεις, αλλά η –απεχθής στην τρέχουσα επικαιρότητα– υποχρεωτικότητα των αποτελεσμάτων δεν κάνει δημοφιλή την πρακτική αυτή σε κανέναν τομέα. Αν ο αριθμός των αναγκαίων για τη χώρα σχολείων/σχολών/εκπαιδευτικών υπολογιζόταν κατά τα κρατούντα διεθνή πρότυπα. Αν ιδρυόταν ένα χρήσιμο –για τη χώρα όχι την περιοχή– εκπαιδευτικό ίδρυμα κατόπιν ενδελεχούς μελέτης ειδικών –μη πολιτευομένων– επιστημόνων αυστηρά αναλόγως π.χ. του πραγματικού, ενεργού πληθυσμού της εξυπηρετούμενης περιοχής ή άλλων αντικειμενικών μετρήσιμων παραγόντων, τα πράγματα θα προχωρούσαν με «αυτόματο πιλότο». Αυτό όμως δεν είναι επιθυμητό ούτε από τους εκάστοτε διοικούντες ούτε από τους διοικουμένους. Ολοι προσβλέπουν σε ένα ευνοϊκό «ρουσφέτι».
Ο Γαλιλαίος έχει πει «μέτρησε ό,τι είναι μετρήσιμο και κάνε μετρήσιμο ό,τι δεν είναι». Εμείς δεν το βρίσκουμε του γούστου μας.
Και κάτι ακόμα, επίσης επίκαιρο, γιατί η φράση ανασύρθηκε στην επικαιρότητα με αφορμή την ενδοκομματική υποψηφιότητα του πρώτου διδάξαντος. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω ότι συνήθως «Λεφτά υπάρχουν».
Ενδιαφέρον, προσπάθεια και κόπος χρειάζεται για να επισημανθούν και να χρησιμοποιηθούν. Αν συγκρίνει κανείς τα «προϋπολογισμένα» κονδύλια με τα απορροφηθέντα ποσά θα βρεθεί προ δυσαρέστου εκπλήξεως. Το έχουμε δει στην απορρόφηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων.
Το πρόβλημά μας είναι ότι αποφεύγουμε τις ξεκάθαρες λύσεις όπως «ο διάβολος το λιβάνι».