Κύριε διευθυντά
Ο αυτοσαρκασμός του πατρός Βενεδίκτου στη Σκήτη της Αγίας Αννης στο Αγιον Ορος ήταν παροιμιώδης, χαρακτηριστικό ενός μεγάθυμου ανθρώπου μέσα από την ταπεινοφροσύνη. Καλή του ώρα, έμαθα ότι ζει.
Ενα δείγμα: Επί Τουρκοκρατίας, ο καϊμακάμης, ο διοικητής της Θεσσαλονίκης, επισκέφθηκε το Αγιον Ορος και η Ιερά Επιστασία, οι ηγούμενοι των Μονών, του επιδαψίλευσε πολλές τιμές, παραθέτοντας πλούσιο γεύμα με… πουρναρόψαρο, αγριογούρουνο δηλαδή. (Ο Εμμ. Ροΐδης έγραψε για τους καλογήρους του Μεσαίωνα «ευλόγουν τα οψάρια και τα ορνίθια, τα κατέστον νηστίσιμα και είτα τα κατεβρόχθιζον».)
Ο Τούρκος ευχαριστήθηκε πολύ και κάλεσε την Ιερά Επιστασία στο σεράι του στη Θεσσαλονίκη για να ανταποδώσει. «Πότε θα έρθετε;». «Του Αγίου Ιωάννου, 7 Ιανουαρίου». Πήγαν, έφαγαν καλά και στις 24 Φεβρουαρίου «Εύρεσις της Τιμίας Κεφαλής Προδρόμου» παρήγγειλαν: «Είναι του Αγίου Ιωάννου, ερχόμαστε». Το ίδιο και στις 23 Σεπτεμβρίου «Σύλληψις Τιμίου Προδρόμου». Στις 29 Αυγούστου «Αποτομή Κεφαλής Προδρόμου» παρήγγειλαν νηστίσιμα. Τέσσερα τραπεζώματα.
Ο Τούρκος έγινε Τούρκος και με το δίκιο του. «Αγιοι Πατέρες, θέλω να μου δείξετε αυτόν τον Αγιό σας». «Μετά χαράς»: τον έμπασαν στην εκκλησία «νά ’τος, αυτός είναι δίπλα στον Χριστό, είναι ο νονός του». Είδε ο Τούρκος τον Αϊ-Γιάννη κάτισχνο και ρακένδυτο, οπότε… «αυτοί εδώ έγδυσαν τον Αγιό τους, εμένα θα αφήσουνε;».