Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να προσθέσω μερικές σκέψεις πάνω στο κυριακάτικο άρθρο (31/10) του Αγγελου Χανιώτη, με το οποίο συμφωνώ πλήρως. Νομίζω πως όχι μόνο πρέπει να ξεκινήσει μία ευρύτερη συζήτηση για τις ανθρωπιστικές σπουδές στη χώρα, αλλά να ληφθούν και γενναίες αποφάσεις. Ας μην κοροϊδευόμαστε, από το 2010 και μετά μιλάμε κυριολεκτικά για άλλη χώρα. Η εκπαίδευση δεν είναι πλέον ο μαγικός ανελκυστήρας όπου μπορούν να μπουν όλοι και θα τους πάει ψηλότερα. Δεν διασφαλίζει την κοινωνική κινητικότητα, δεν υπόσχεται επαγγελματική αποκατάσταση. Στον δε τομέα των ανθρωπιστικών σπουδών όπου αναφέρεται το κείμενο, αυτό δεν είναι η τυχαία εξαίρεση αλλά ο βασικός κανόνας. Ετσι, όπως χαρακτηριστικά τονίζεται στο άρθρο, «η χώρα δεν αντέχει επτά τμήματα Ιστορίας όταν δεν υπάρχει η ειδικότητα του Ιστορικού στη μέση εκπαίδευση». Οι πτυχιούχοι ξεκινάνε με όρεξη ελπίζοντας να ασχοληθούν με κάτι που τους ενδιαφέρει και καταλήγουν να κάνουν τη δικιά τους Μεγάλη Περιήγηση σαν τους παλιούς Αγγλους ευγενείς. Μία γνωριμία με την κλασική παιδεία πριν επιστρέψουν στην κανονική ζωή. Οταν όμως γυρίσουν, δεν τους περιμένει μία θέση στη Βουλή των Λόρδων ή κάποιο αριστοκρατικό συνοικέσιο αλλά η εντόπια πραγματικότητα. Αν είναι τυχεροί, αναλαμβάνουν την οικογενειακή επιχείρηση, ενώ οι περισσότεροι εργάζονται σε κάτι άσχετο από αυτό που σπούδασαν.
Ξεκάθαρα λοιπόν, αν δεν προσφέρουν κάτι κάποια πανεπιστημιακά τμήματα να κλείσουν. Οι 18άρηδες να ξοδέψουν αλλού οικογενειακούς πόρους και προσωπικό χρόνο σε μία περίοδο της ζωής τους όπου διαμορφώνεται η προσωπικότητά τους. Να στραφούν προς τις σχολές εφαρμοσμένων επιστημών και την τουριστική εκπαίδευση, εκεί που οι σπουδές τους θα έχουν κάποιο αντίκρισμα. Εκεί που ακόμα και ως τελειόφοιτους τους αναζητά η αγορά εργασίας. Γιατί κανείς δεν έζησε μόνο σπουδαγμένος, έζησε και χορτάτος. Θα τους το εξηγήσουν οι μεγαλύτεροι που έζησαν τις περασμένες γλυκιές δεκαετίες…