Κύριε διευθυντά
Από τους επιδημιολόγους έμελλε να διδαχθούμε ότι ο πληθυσμός που πλήττεται ή απειλείται από πανδημία καλείται «κοινότητα» ή «αγέλη», κυρίως στην έκφραση «ανοσία αγέλης», που σημαίνει ότι η πανδημία έφτασε τα όριά της, σαν τη δασική πυρκαγιά που φτάνει στη θάλασσα αφού έχει κάψει ό,τι βρήκε στο διάβα της. Κατά την επιδρομή της συμφοράς φάνηκε ότι για την αντιμετώπισή της υπήρχε η επιλογή είτε της προσπάθειας περιορισμού της διασποράς των κρουσμάτων της νόσου και των αντίστοιχων απωλειών σε ανθρώπινες ζωές, είτε η αναμονή της ολοκληρώσεως της πορείας της πανδημίας μέχρις ελεύσεως της ανοσίας της αγέλης. Το (εγκαταλελειμμένο) παλαιό «Laissez faire laissez passer le monde va de lui meme.
Εμείς δείξαμε ότι προσπαθούμε να ακολουθήσουμε την πρώτη επιλογή και μάλιστα αφότου αποκτήσαμε το πολύτιμο όπλο του εμβολιασμού. Η πολιτική ηγεσία κατέβαλε κάθε προσπάθεια να «πείσει» τους πολίτες να εμβολιασθούν, απέφυγε όμως να τους υποχρεώσει, ούτε καν τις «επικίνδυνες» ομάδες των υγειονομικών, εκπαιδευτικών κ.τ.τ. παρότι όλοι αυτοί είχαν σπεύσει στην αρχή να διεκδικήσουν προτεραιότητα εμβολιασμού. Τα αποτελέσματα υπήρξαν πενιχρότατα.
Στην τρέχουσα (τελική;) φάση εξάρσεως της πανδημίας φαίνεται ότι οι καλπάζοντες τρομακτικοί αριθμοί κρουσμάτων/θανάτων, αλλά και το πλήθος των ελέγχων/προστίμων, έχουν φέρει κάποια βελτίωση των επιδόσεων στους εμβολιασμούς από φόβο. Ανομολογήτως περιμένουμε την (αρχικά ανεπιθύμητη) ανοσία της αγέλης, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει και να συνεπάγεται. Οπως αποδεικνύεται –με την ανοχή της πολιτείας– η κοινότητα δεν ανταποκρίθηκε στην πρόκληση και στους κινδύνους με κοινωνική, ούτε καν ατομική, υπευθυνότητα, η αγέλη επικράτησε.