Κύριε διευθυντά
Ο αντιπλοίαρχος Π.Ν. ε.α., κατ’ επανάληψιν βουλευτής Λακωνίας της Νέας Δημοκρατίας, και πρώην υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Γιάννης Σταθόπουλος, που απεβίωσε πρόσφατα, υπήρξε ένας από τους πλέον αυθεντικούς, και συνάμα σεμνούς, εκπροσώπους εκείνων που προμάχησαν για τις ελευθερίες των Ελλήνων την περίοδο της δικτατορίας.
Η καθοριστική συμβολή του στην οργάνωση του «Κινήματος του Ναυτικού», και ο γράφων είναι σε θέση να γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες των πρωτοβουλιών του, τον εντάσσουν στη χορεία των αληθινά αντιστασιακών.
Η ψύχραιμη ανάλυση της σκοτεινής, για τη χώρα, αυτής περιόδου έχει καταλήξει στο ότι, μετά την αποτυχία της ενέργειας της 13ης Δεκεμβρίου του 1967, της οποίας ηγήθηκε ο τότε βασιλεύς, το «Κίνημα του Ναυτικού» υπήρξε το πιο καίριο και αποφασιστικό πλήγμα κατά της δικτατορίας, αφού είχε ως αποτέλεσμα τη ραγδαία αποδυνάμωση του καθεστώτος και τη συνεπακόλουθη, ανεπανόρθωτη, φθορά του.
Οι κίνδυνοι και οι συνέπειες για τους συμμετέχοντες στο Κίνημα αξιωματικούς προβλέπονταν βαρύτατες. Διακινδύνευαν την ίδια τη ζωή τους, όπως εύστοχα τόνισε η Νέα Δημοκρατία στην ανακοίνωσή της για τον θάνατο του επίλεκτου στελέχους της.
Ο Γιάννης Σταθόπουλος υπήρξε εκείνος που, ως υπεύθυνος των μεταθέσεων του Αρχηγείου Ναυτικού, «γέμισε τα καράβια με μυημένους αξιωματικούς», όπως υπέμνησαν στον γράφοντα οι κορυφαίοι του Κινήματος ναύαρχοι Αλέξανδρος Παπαδόγγονας και Αθανάσιος Σέκερης, αλλά και ο πιο αγαπητός, συμπλήρωσαν.
Με την προδοσία του Κινήματος συνελήφθη, αποτάχθηκε και βασανίστηκε άγρια στο κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Ο αδελφός του, κορυφαίος σύγχρονος νομικός και ακαδημαϊκός, καθηγητής Μιχάλης Σταθόπουλος, αποχαιρετίζοντάς τον ανέφερε χαρακτηριστικά: «Η κατάστασή σου από τους βασανισμούς ήταν τέτοια που δυσκολεύτηκα να σε αναγνωρίσω»! και τούτο στην πρώτη επίσκεψή του, αφού πριν οι κρατούντες απαγόρευσαν κάτι τέτοιο στη μητέρα του, απόγονο μιας από τις ιστορικότερες οικογένειες της χώρας που έδρασε στην εθνεγερσία του 1821.
Με το παράδειγμά του ο Γιάννης Σταθόπουλος έδειξε όχι μόνον τόλμη και αποφασιστικότητα, αλλά και αξιομνημόνευτη σεμνότητα, μιας και αποποιήθηκε κατηγορηματικά τον βαθμό του υποναυάρχου, που το 1984 η πολιτεία του πρόσφερε, τονίζοντας ότι «ο αγώνας του κατά της δικτατορίας υπήρξε υποχρέωσή του, ως αξιωματικού που πιστεύει στη δημοκρατία».
Το ότι η είδηση του θανάτου του γενναίου αυτού άνδρα, ως και του, επίσης πρόσφατα εκλιπόντος, ναυάρχου Παναγιώτη Μάλλιαρη, εκ των πρωτεργατών του Κινήματος, πέρασε απαρατήρητη, είναι και αυτό ένα ακόμη σύμπτωμα των καιρών που ζούμε.