Κύριε διευθυντά
Στην ταινία «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου, η ασκούμενη γονεϊκή εξουσία διαστρεβλώνει στο διάβα της το τοπίο: η δερμάτινη πολυθρόνα του σαλονιού είναι για τα παιδιά «η θάλασσα», το αλάτι το ονομάζουν «τηλέφωνο». Πειθαρχείται έτσι το πράγμα, κοπάζουν οι ορμές.
Στο πρόσφατο «ΘΕΜΑ 1» της «Κ» της 17ης Νοέμβρη για την επέτειο της ίδιας μέρας, το Πολυτεχνείο έγινε με τη σειρά του μια απλή περιοχή σε παρακμή. Αν δεν υπήρχαν οι φωτογραφίες να θυμίζουν, σε όσους ξέρουν, τι μνημονεύεται την ημέρα εκείνη, θα νόμιζε κανείς ότι διαβάζει για το παράπονο κάποιου παλιού μεσοαστού της γύρω περιοχής που έχασε τη βολή του. «Επιδείνωση του οικιστικού περιβάλλοντος», «νέα ύψη», «μεγάλη κάλυψη οικοπέδων», «αντιπαροχή», «στερέωση μικροαστικής τάξης», «φάντασμα διαδηλώσεων» κ.λπ. είναι κάποιες από τις λέξεις που φαίνεται να θέλουν στο Θέμα να επανανοηματοδοτήσουν το Πολυτεχνείο.
Ανασύροντας όμως τα αληθινά φαντάσματα, θα ήθελα να σας αναφέρω πως πέραν εκείνων που καπηλεύτηκαν τον αγώνα τους κατά της δικτατορίας διαστρεβλώνοντας την ίδια τους την ύπαρξη και εκείνων που όψιμα και εκ του ασφαλούς φαντασιώνονται την ημέρα εκείνη μια νέα εξέγερση ως βολικοί συνεργοί της σκοπούμενης λήθης, υπάρχει και πλήθος άλλοι που (και) την ημέρα εκείνη ανασύρουν από τη μνήμη και τα σκονισμένα τους συρτάρια τη βία του φακέλου της Γεν. Ασφαλείας. Η βία αυτή λέει για παράδειγμα – σε αντιγραφή σχετικού αποσπάσματος:
«Περί του αστυφύλακος Α.Α.
Εκ συλλεγεισών παρ’ ημίν πληροφοριών προκύπτει ότι ήτο φανατικός οπαδός της […] Προπαγάνδιζε υπέρ […] και κατεφέρετο κατά της εθνικόφρονος παρατάξεως λέγων […] Ηπείλησε συνάδελφό του διατεθέντα εις συγκέντρωσιν του […] ότι “είναι κάθαρμα, διότι χτυπούσε παιδάκια και θα έρθει καιρός που θα το πληρώσει”».
Η βία αυτή σε άλλους κόστισε τη δουλειά, σε άλλους την υγεία και την ασφάλειά τους. Βαφτίζοντας όμως αυτή τη βία «πολυκατοικία», θα το πληρώσουμε οι υπόλοιποι και τα δικά μας παιδάκια.
Εις μνήμην λοιπόν.