Κύριε διευθυντά
Από την εποχή που διάβαζα Αρθουρ Κέσλερ, μου είχε κάνει ιδιαιτέρα εντύπωση μία του σκέψη: Ολα τα ζώα, όταν δείχνουν τα δόντια τους, είναι λίγο πριν επιτεθούν, είναι η απειλή προς τον αντίπαλο ότι η ώρα της σύγκρουσης πλησιάζει.
Αντιθέτως, όταν οι άνθρωποι δείχνουν τα δόντια τους, γίνονται προσηνείς, ευπροσήγοροι και καταδεχτικοί. Γίνονται ερωτεύσιμοι.
Πολύ αργότερα, όταν διάβαζα αρχαία ελληνική γραμματεία, έμαθα ότι αυτό που σήμερα ονομάζουμε «πόλη», οι Ελληνες το έλεγαν Αστυ, ενώ Πόλις ήταν το σύστημα διακυβέρνησης της ανθρώπινης κοινότητας.
Συνήθως η «αστική ευγένεια» επιδιώκει να ενδυθεί την «αξιακή διάσταση» χρησιμοποιώντας για τον σκοπό αυτό την παντομίμα. (Καλημέρα σας, ελαφρά υπόκλιση, τι κάνει η σύζυγος! χαμόγελο, και όταν λίγο απομακρυνθεί, του σούρνει τα «εξ αμάξης».)
Ενδιαφέρον είχε όμως και η ονομασία της συμπεριφοράς των ανθρώπων του άστεως ως συμπεριφορά «αστεία».
«Ευγένεια» είναι η λεπτότητα στους τρόπους, που είναι χαρακτηριστικό των κατοίκων του άστεως που έχουν αποκτήσει συμπεριφορά «πολιτισμένη» (εδώ η λέξη προέρχεται από το άστυ που μετονόμασαν σε πόλη). Αντιθέτως, ο κάτοικος των αγρών επιδεικνύει και παρουσιάζει συμπεριφορά «αγενή», δίχως δηλαδή ευγένεια.
Με άλλα λόγια, ο κάτοικος των αγρών διαθέτει ντομπροσύνη, δεν θα σου κάνει ποτέ υπόκλιση με ψεύτικα χαμόγελα και υποκριτικά λογάκια, αν δεν σε γουστάρει θα σου το δείξει, και αν τον προκαλέσεις θα σου πει ό,τι έχει να σου πει, κατάμουτρα.