Κύριε διευθυντά
Διάβασα το ρεπορτάζ («Καθημερινή» της Κυριακής, 21/11) για την αυξανόμενη βία, από τον εκφοβισμό (bullying) μέχρι τις σοβαρότερες περιπτώσεις εγκληματικότητας, στα σχολεία της Ελλάδας, η οποία, όσα χρόνια κι αν ζω στο εξωτερικό, είναι η χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα και πάντοτε η πατρίδα της καρδιάς μου. Αν και το πρόβλημα δεν είναι τόσο σοβαρό όσο σε άλλες χώρες, χρειάζεται δραστική αντιμετώπιση για να μη βγει τελείως εκτός ελέγχου.
Μεγαλώνοντας στο οικογενειακό περιβάλλον του θείου και θετού μου πατέρα, του δασκάλου Κωνσταντίνου Δουράκη, κυρίως στο οικοτροφείο του σχολείου στο οποίο εργαζόταν, το Κολλέγιο Αθηνών, αυτόν που οι μαθητές του αποκαλούσαν «ο δάσκαλος» και «ο δημιουργός μου», και όντας κι εγώ η ίδια εκπαιδευτικός στην πρώτη μου καριέρα, ξέρω πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του δασκάλου στη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Η μικρή κοινωνία του σχολείου προετοιμάζει το παιδί για την ευρύτερη κοινωνία, στην οποία θα ζήσει σαν πολίτης. Η πρώτη πρώτη όμως κοινωνία που γνωρίζει το παιδί, εκεί όπου μπαίνουν τα θεμέλια της προσωπικότητας μαζί με την κληρονομικότητα, τα γονίδια, είναι αυτή της οικογένειας. Κι εδώ βρίσκεται η λέξη-κλειδί: Γονιός. Η εκπαίδευση και η υποστήριξη των γονιών, καθώς και η συνεργασία τους με τους δασκάλους και τους θεσμούς, πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος του κράτους. Εργο δύσκολο σε μια κοινωνία όπου η αποξένωση αρχίζει ήδη μέσα στην οικογένεια. Το τραπέζι γύρω από το οποίο έτρωγαν όλοι μαζί με τα παιδιά, μητέρα, πατέρας, γιαγιά, παππούς, αν ζούσαν, έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Σε κοινωνίες όλο και περισσότερο πολυπολιτισμικές αυτό το έργο είναι ακόμη πιο δύσκολο. Οχι όμως ακατόρθωτο. Αρκεί οι πολιτισμικές διαφορές να χρησιμοποιηθούν για να συνεισφέρουν στην κοινωνία και όχι για να τη διαιρέσουν.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο Ελληνας μπορεί να γίνει το πρότυπο του ανθρώπου όπως τον εννοούσε ο σοφός πρόγονός μας ο Μένανδρος, όταν έλεγε: «Ως χαρίεν εστί άνθρωπος, όταν άνθρωπος η». Πόσο όμορφο πράγμα είναι ο άνθρωπος όταν είναι άνθρωπος!