Η ανθρωπιά τους απεγράφη πλήρως
Κύριε διευθυντά
Διάβασα κάποια άρθρα για την απογραφή στην Αθήνα, όπως και την εμπειρία των απογραφέων, και ένιωσα την ανάγκη να περιγράψω τη δική μου εμπειρία της απογραφής.
Εχω την τύχη να ζω στην επαρχία Εορδαίας στον νομό Κοζάνης. Είμαι τομεάρχης απογραφής κατοικιών στην κοινότητα Εμπορίου.
Πρωί Δευτέρας κι εγώ ξεκίνησα με το τάμπλετ που μου έδωσε η ΕΛΣΤΑΤ ανά χείρας και τον χάρτη του χωριού. Εβαλα τα αθλητικά μου παπούτσια γιατί το Εμπόριο είναι ορεινό χωριό, φόρεσα το καλύτερο χαμόγελο που διαθέτω, και με πολλή διάθεση πάρκαρα στην πλατεία της κοινότητας.
Στάση πρώτη στο καφενείο για να βρεις την άκρη του χωριού αλλά και συνεργάτες στην προσπάθεια. Αφού ρώτησαν τα σχετικά αναγνωριστικά οι θαμώνες του καφενείου, ανοίξαμε τον χάρτη και με καθοδήγησαν πώς να ξεκινήσω. Από εκεί και πέρα ήταν σαν να μπήκε το νερό στο αυλάκι. Βρήκα ανθρώπους χαμογελαστούς, πρόθυμους να βοηθήσουν. Να έρθουν μαζί μου στις γειτονιές. Να δώσουν πληροφορίες. Να πουν και τα παράπονά τους και τα αστεία τους. Να σε κεράσουν γλυκό και νερό. Να σε φιλέψουν από την πίτα που μόλις έβγαλαν από τον φούρνο. Να κεράσουν τσίπουρο και μεζέ στο καφενείο για ξεκούραση.
Είχα βέβαια ένα συν ότι είμαι από ένα διπλανό χωριό, οπότε δεν ήμουν και τελείως άγνωστη. Να σας πω ότι το χωριό είναι σχεδόν μέσα στο δάσος με πολλά πέτρινα παλιά σπίτια και είναι και πολύ όμορφο. Περπάτησα μέσα στη φύση στο δάσος και στα στενά δρομάκια, υπήρξε μέρα που έκανα 10 χλμ., αλλά το ευχαριστήθηκα. Ηταν πραγματικά μια πολύ ευχάριστη εμπειρία γιατί βρήκα παλιούς γνώριμους και έκανα καινούργιους φίλους.
Σε κανένα σπίτι δεν βρήκα πόρτα κλειστή παρά μόνον χαμόγελα, παρόλο που κι αυτοί σίγουρα θα έχουν τις δικές τους καθημερινές δυσκολίες. Σε όλες τις αυλές οι άνδρες έκοβαν ξύλα για τον χειμώνα, όμως σταματούσαν για να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου, και πολλές φορές μου έδιναν και πληροφορίες και για το διπλανό και το παραδιπλανό σπίτι που ήταν κλειστό, χωρίς καμία δυσφορία. Οταν τελείωσα με την απογραφή των κατοικιών έκανα ένα post με τις φωτογραφίες που είχα πάρει από τις γειτονιές και τα πετρόχτιστα σπίτια του χωριού και τους ευχαρίστησα.
Τώρα συνεχίζουμε την απογραφή του πληθυσμού με δύο κορίτσια από την κοινότητα. Οι οποίες αφού διένειμαν τους κωδικούς, τώρα κάνουν από τους προσωπικούς Η/Υ τα δελτία απογραφής των ανθρώπων που δεν ξέρουν από τεχνολογία αλλά και των παππούδων. Συμπέρασμα, τελικά οι άνθρωποι στην επαρχία είμαστε ακόμα άνθρωποι με όλα όσα μας ακολουθούν καλά και κακά. Ετσι, θέλω να τους ευχαριστήσω και πάλι. Γιατί η καλοσύνη και η προθυμία πρέπει να επιβραβεύονται!