Κύριε διευθυντά
Για την Ευρώπη το μεταναστευτικό διήνυσε ήδη την πρώτη του φάση: διήρκεσε έξι χρόνια (2015-20), εξελίχθηκε στα ευρωπαϊκά σύνορα κυρίως της Ελλάδας αλλά και της Ιταλίας και Ισπανίας, εξετράπη οριστικά από τους αρχικούς στόχους των σχεδιαστών του χάρη στην αποτελεσματική αποτροπή χιλιάδων στα σύνορα του Εβρου (Μάρτιος – Ιούνιος 2020).
Ηδη βρισκόμαστε στη δεύτερη φάση με στόχο την αποσταθεροποίηση της Ευρώπης. Η Ε.Ε. δεν εξασκεί αυτόνομη εξωτερική πολιτική, δεν διαθέτει ένοπλες δυνάμεις, δεν δρα ποτέ επιθετικά αλλά πάντοτε αντιδραστικά, συλλογικά, σύννομα, αποτρεπτικά. Κατά συνέπεια, οι χώρες της προσφέρονται σαν ευάλωτοι στόχοι επεκτατικών επιδιώξεων απολυταρχικών καθεστώτων (όπως Ρωσία, Τουρκία) και για καταδρομές εμπόλεμων ισλαμιστικών οργανώσεων που εκμεταλλεύονται τις δημοκρατικές ανοχές της Δύσης.
Η πρόσφατη προσβολή των συνόρων της Πολωνίας από κύματα παράνομων μεταναστών «προσκεκλημένων» από τη Λευκορωσία μετέθεσε το μεταναστευτικό στην καρδιά της Ευρώπης, ενέπλεξε τη Ρωσία σαν προστάτιδα δύναμη των κατατρεγμένων και εξέθεσε τη διττή αβελτηρία της Ε.Ε., όχι μόνο σαν έρμαια της πολυεθνικής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών αλλά και σαν συνέπεια της έλλειψης πολιτικής ηγεσίας. Οι ηγέτες Πούτιν και Ερντογάν διαμοιράζουν με ολιγόωρες διαβουλεύσεις τα ιμάτια της πάλαι ποτέ δυτικής επικράτειας στη Συρία, στο Ιράκ, στον Λίβανο, στη Λιβύη, σε χερσαίες και θαλάσσιες οδούς από το έωλο Αφγανιστάν μέχρι τις παρυφές της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, οι ανεκτικοί Ευρωπαίοι υποδέχονται και επιδοτούν φυγάδες από τις απάνθρωπες ασιατικές και αφρικανικές διελκυστίνδες μετανάστευσης.
Η νέα φάση του μεταναστευτικού που αντιμετωπίζει η Ευρώπη συνδυάζεται με εντεινόμενες ακροδεξιές κινήσεις στη Γαλλία, στη Γερμανία και αλλού, όπως και με κινήσεις «δημοκρατικής ορθότητας» και φιλελεύθερης ανεκτικότητας. Η διάσπαση και ριζοσπαστικοποίηση ευρωπαϊκών κοινωνιών και ψηφοφόρων αποτελούν άλλωστε μέρος του σχεδίου δράσης αυταρχικών ηγετών που επιβουλεύονται την ευημερία της δημοκρατικής Ε.Ε. Ολοι μας αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν παραδοσιακοί εχθροί όπως η Ρωσία και η Τουρκία να συμπνέουν σε αντι-ευρωπαϊκές πολιτικές, ενώ ταυτόχρονα αντιπαρατίθενται στη Συρία, στην Ουκρανία, στη ρωσοκρατούμενη Κριμαία, στην Αρμενία.
Πώς θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό η Ευρώπη; Σίγουρα καλύτερα ενωμένη, αν και ένα κοινό Immigration Pact παραμένει ακόμα ασαφές και ανεφάρμοστο από κοινοτικά όργανα όπως ο Frontex. Πρόσφατο άρθρο της L’ Express, βασισμένο σε εκτενείς δημοσκοπήσεις και στατιστικές, προβλέπει κυρίαρχη παρουσία ισλαμικών μειονοτήτων σε τουλάχιστον 150 αυτόνομες περιφέρειες της Γαλλίας μέχρι το 2050. Επικυρώνει επίσης τη σύμφωνη εκτίμηση του κομμουνιστή Μελανσόν και του προέδρου Μακρόν ότι μέχρι το 2100 θα μιλάμε επίσημα για την Ισλαμική Δημοκρατία της Γαλλίας: η υπογεννητικότητα των χριστιανών Γάλλων δεν ξεπερνάει τα 2 τέκνα ανά ζευγάρι, η υπεργεννητικότητα των Τούρκων φτάνει τα 3,1 τέκνα, ενώ των Αλγερινών αγγίζει τα 3,6 τέκνα ανά ζευγάρι. Σχεδόν όλοι οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί της Γαλλίας ζουν με κρατικές επιδοτήσεις! Οι μωαμεθανοί της Γαλλίας δεν προσαρμόζονται στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής – αντιθέτως καταλαμβάνουν τοπικές αυτοδιοικήσεις και επιβάλλουν αυτοδικαίως νόμους της σαρία. Η Figaro περιγράφει Barbie dolls με μπούρκες και χιτζάμπ στα παιδικά καταστήματα της Λυών (ισλαμικής πόλης πλέον κατά το 33%!), αρκουδάκια και άλλα soft toys χωρίς μάτια όπως επιτάσσει το Ισλάμ.
Η άλωση της χριστιανικής Ευρώπης από το Ισλάμ εκ των έσω συντελείται σχετικά αθόρυβα και νομοτελειακά από τη δεκαετία του 1970. Ειδικά στη Γαλλία, το 1979 υπήρχαν 200 τζαμιά, ενώ σήμερα υπερβαίνουν τις 2.500. Τα στατιστικά στοιχεία του έγκριτου Observatoire de la Patrimoine Religieux πιστοποιούν ότι κάθε δύο εβδομάδες ένα τζαμί ιδρύεται και μία εκκλησία παύει να λειτουργεί.
Ανάλογα στατιστικά στοιχεία δεν δημοσιεύονται στη χώρα μας, είτε διότι θεωρούνται προκλητικά είτε διότι δεν υπάρχουν καν επίσημα καταγεγραμμένα. Η περιθωριοποίηση και γκετοποίηση μεγάλων περιοχών της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης κρούει εδώ και πολλά χρόνια πολλούς κώδωνες πολλών κινδύνων. Αλλωστε, οι νέες εξελιγμένες μορφές αστικής επικράτησης του μεταναστευτικού αναγνωρίζονται από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες σαν μέγιστο και επείγον εθνικό πρόβλημα.