Κύριε διευθυντά
Μεταξύ άλλων, η επέτειος των 200 ετών από την παλιγγενεσία έδωσε την ευκαιρία να ανακινηθεί το θέμα της διαχρονικής προσφοράς των Κυπρίων στους εθνικούς αγώνες της «Μητρός Πατρίδος». Εν προκειμένω, υπενθυμίζεται ότι στην Επανάσταση του 1821 αρκετοί Κύπριοι έσπευσαν να συνδράμουν στην προσπάθεια αποτίναξης του τουρκικού ζυγού. Ετσι, συναντάμε εθελοντές πολεμιστές από τη Νήσο της Αφροδίτης στο πολιορκημένο Μεσολόγγι, στους Μύλους της Λέρνης, στα Δερβενάκια και στην Τριπολιτσά.
Από την άλλη, όμως, υπάρχουν δυστυχώς κάποιες περιπτώσεις όπου η ελληνική πολιτεία δεν εξέφρασε έμπρακτα την ανάλογη «μητρική» αγάπη προς τη «μικροκόρη» της. Το χρυσοπράσινο φύλλο αποδείχτηκε «αιχμάλωτο της Γεωγραφίας» καθότι δεν βρίσκεται κοντά στον εθνικό κορμό.
Βέβαια στη λαϊκή βάση μας τα φιλοκυπριακά αισθήματα είναι –πέραν πάσης αμφισβητήσεως– συνεχή, έντονα και αυθόρμητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι ογκώδεις και δυναμικές διαδηλώσεις που συγκλόνισαν την Αθήνα και άλλες πόλεις κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959). Από την πρώτη Απριλίου του 1955, οπότε και ξεκινάει η ένοπλη προσπάθεια των Κυπρίων για Ενωση, οι Ελλαδίτες αδερφοί δεν παύουν να εκφράζουν τη στήριξή τους για ικανοποίηση των αιτημάτων του λαού της Μεγαλονήσου. Συγκλονισμένη η κοινωνία παρακολουθεί με ευλάβεια αγωνιστές της ΕΟΚΑ να διαβαίνουν το κατώφλι των Αθανάτων. O «ταξιθέτης» της συλλογικής ιστορικής μνήμης καλωσορίζει τους Αυξεντίου, Παλληκαρίδη, Μάτση, Καραολή ανάμεσα στους Λεωνίδα, Νικηφόρο Φωκά και Αθανάσιο Διάκο…
Μέσα σε αυτή την τόσο θερμή και φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα, πραγματοποιήθηκε μια συμβολική κίνηση πατριωτικής αλληλεγγύης, προερχόμενη από τον χώρο του πολύπαθου ποδοσφαίρου, η οποία δεν είναι ευρέως γνωστή στο φίλαθλο κοινό. Ηταν Δεκέμβριος του 1955 και η ιστορική ομάδα του Εθνικού Πειραιώς αποφάσισε να προσθέσει στην επίσημη εμφάνισή της την Κύπρο!
Μεγάλες αθλητικές εφημερίδες της εποχής σαν την «Αθλητική Ηχώ» υποδέχθηκαν την είδηση πανηγυρικά με τίτλους όπως: «Η Κύπρος έμβλημα του Εθνικού», «Σύμβολον πίστεως εις τον ιερόν αγώνα των υποδούλων αδελφών μας Κυπρίων»…
Ανάλογο ύφος και παλμό υιοθέτησαν οι συντάκτες εκείνων των ημερών και στα κείμενα των άρθρων τους: «Το συμβούλιον του Εθνικού Πειραιώς, κατά την τελευταίαν του συνεδρίασιν, έλαβε μίαν απόφασιν, διά της οποίας εξεδήλωσε τα εθνικά αισθήματα των αποτελούντων τον σύλλογον, συγχρόνως δε, αποτελεί μιαν καθ’ όλα λαμπράν πρωτοβουλίαν. Η πρωτοβουλία αυτή αφορά την μάχην της Ελλάδος και των Κυπρίων διά την Ενωσιν, γνωσθείσα δε μεταξύ των φιλάθλων κύκλων προεκάλεσε τα ευμενή σχόλια όλων. Διά της ληφθείσης αποφάσεως οι αθληταί του Εθνικού εις όλους τους προσεχείς αγώνας των θα πλαισιώσουν το επί της αθλητικής φανέλλας έμβλημα του συλλόγου με την παράστασιν της νήσου Κύπρου. Τεραστίας ηθικής σημασίας προσφορά αυτή των Εθνικών διά την μάχην της Ενώσεως…».
Τέλος, να αναφέρουμε κλείνοντας ότι η Κύπρος παρέμεινε ραμμένη στο στήθος του Εθνικού για δύο ολόκληρα χρόνια και κάπως έτσι ρίζωσε στην καρδιά των Πειραιωτών για πάντα…