Κύριε διευθυντά
Κυκλοφορώντας στην Αθήνα μας, αναρωτιέμαι συχνά τίνος την δόξαν εζήλωσεν ο δήμαρχός μας, αυτήν του Αδριανού ή αυτήν του Ηροστράτου; Διαβάζω στα πανό που έχουν αναρτηθεί στην ταλαίπωρη λεωφόρο Πανεπιστημίου (ή άλλως Ελ. Βενιζέλου) σχετικά με τα πολλά πλεονεκτήματα που θα κερδίσουμε από τη «βελτίωσή» της και διερωτώμαι, μεταξύ πολλών άλλων, για ποιον λόγο πρέπει να προστεθούν λωρίδες για τους πεζούς στα πιο φαρδιά πεζοδρόμια της Ελλάδος!
Παρατηρώ συγχρόνως τους αλλοδαπούς και άλλους μεταφορείς μεταλλικών απορριμμάτων (σκραπ), που πανευτυχείς απολαμβάνουν τη λωρίδα που απέκτησαν για τα καροτσάκια τους και για την ανεμπόδιστη κυκλοφορία τους στον κεντρικότερο δρόμο της Αθήνας! Παράλληλα σκοντάφτω επικινδύνως στα πεζοδρόμιά της (και όχι μόνο στην Πανεπιστημίου, αλλά και σε πλείστα όσα άλλα μέρη της πόλης) περιμένοντας την εκπλήρωση της υποσχέσεως του δημάρχου μας ότι πρώτη μέριμνά του θα ήταν η επιδιόρθωση των πεζοδρομίων, ώστε στο εξής να μη βαδίζουμε πια κοιτώντας μόνο προς τα κάτω και προσέχοντας πού πατούμε, αλλά με το κεφάλι ψηλά, απολαμβάνοντας την πόλη και τη νέα επίστρωση των πεζοδρομίων και μάλιστα με αντιολισθητικό τάπητα.
Λέγεται ότι το καλύτερο δώρο είναι κάτι που δεν χρειάζεσαι, κάτι που δεν ανήκει στα χρήσιμα. Πρέπει όμως αυτό να συνεπάγεται την καταστροφή του χρήσιμου;
ΥΓ.: Να υπενθυμίσω ότι ο Ηρόστρατος ήταν ο άνθρωπος που έκαψε τον ναό της Αρτέμιδος στην Εφεσο –ένα από τα επτά θαύματα του αχαίου κόσμου– για να μείνει έτσι το όνομά του στην Ιστορία.