Κύριε διευθυντά
Διάβασα το γράμμα αναγνώστη (18/12) σχετικά με το πρόσφατο άρθρο του πρωτοπόρου στον τομέα της έρευνας ιστορικού καθηγητή Κωνσταντίνου Σταματόπουλου. Δεδομένης της εμπάθειας που, όπως θα εξηγήσω, είναι ευδιάκριτη στο γράμμα αυτό, αναρωτιέμαι πραγματικά αν δημοσιεύεται οποιοδήποτε γράμμα λαμβάνεται από αναγνώστες.
Στην πρώτη ιστορία ο καθηγητής παρουσιάζει ένα γεγονός που είδαν εκατομμύρια Ελληνες που παρακολούθησαν τηλεοπτικά αποσπάσματα από τον πρόσφατο γάμο του πρίγκιπα Φιλίππου και αφορά το προσκύνημα του τέως βασιλέως στο Ευαγγέλιο παρότι υποφέρει από εμφανείς σπονδυλικές κακώσεις. Το γεγονός αυτό λέγεται ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ διότι είναι κάτι που περιγράφεται και όχι ερμηνεύεται. Παρ’ όλα αυτά ο αναγνώστης θα κατηγορήσει τον ιστορικό λέγοντας ότι «ζωγράφησε την εικόνα αυτή»!
Από τη δεύτερη ιστορία ο αναγνώστης από τη σύγχυσή του μπερδεύει και τα γεγονότα που διάβασε στο άρθρο… αφού ο ιστορικός δεν αναφέρει πουθενά ότι βρισκόταν στο σπίτι της πριγκίπισσας Ειρήνης και φυσικά δεν αναφέρεται πουθενά ότι δέχθηκε το κάθισμα από την πριγκίπισσα. Αντίθετα, στο άρθρο γίνεται σαφές ότι και οι δύο βρίσκονταν σε ξένο σπίτι, αφού ένα τρίτο άτομο αναφέρεται ως «οικοδέσποινα», γεγονός που αυτομάτως μου δημιουργεί το ερώτημα αν έστω ελέγχεται στοιχειωδώς η ικανότητα της «αντίληψης» των συντακτών των άρθρων που δημοσιεύονται.
Κυριότερα βέβαια η επιστολή του αναγνώστη αξιώνει από τον ιστορικό έναν συνολικό απολογισμό της βασιλικής ιστορίας στην Ελλάδα, κάτι που ο ιστορικός έχει κάνει ήδη με το 350 σελίδων βιβλίο του «Περί της Βασιλείας στη νεώτερη Ελλάδα», εκδόσεις ΚΑΠΟΝ 2015. Το οποίο όμως ο αναγνώστης θα πρέπει να αγοράσει μια και η εφημερίδα σας δεν θα μπορούσε να αναδημοσιεύσει το βιβλίο συνολικά. Είμαι μάλιστα σίγουρος πως θα του αρέσει κιόλας αφού ο ιστορικός στο βιβλίο αποκαλύπτει επανειλημμένως γεγονότα «άβολα» για ανθρώπους θιασώτες της βασιλείας.
Ο Κωνσταντίνος Σταματόπουλος είναι βέβαια πρωτοπόρος όχι μόνο για την αντικειμενικότητά του που του δημιουργεί –είμαι σίγουρος– μπελάδες και από τις δυο μεριές (δείτε την επόμενη παράγραφο), αλλά είναι πρωτοπόρος διότι χωρίς αυτόν τα ημερολόγια του πρίγκιπα Νικολάου όπως και της βασίλισσας Φρειδερίκης θα παρέμεναν καταχωνιασμένα και σίγουρα ανεπεξέργαστα, αφήνοντας «αφώτιστα» κομμάτια της πρόσφατης ιστορίας μας, που κανένας άλλος ιστορικός δεν τόλμησε να πλησιάσει.
Τέλος, αν ο επιστολογράφος θέλει να ασκήσει κριτική κατά μελών της βασιλικής οικογενείας,ας διαβάσει ξανά το ίδιο άρθρο (ήρεμος αυτή τη φορά)! Και θα δει τον ιστορικό –όπως είδαμε οι υπόλοιποι– να αποκαλεί τους πρίγκιπες «ιδιώτες» ξηλώνοντάς τους τα παράσημα της βασιλικής τους καταγωγής, θα τον δει να αποκαλεί την παιδεία των πριγκίπων της γενιάς του 1920 και του 1930 ελλιπή (ξένη προς την ελληνικότητα) –αναφέρεται προφανώς στα παιδιά του Γεωργίου Α΄ και πιθανώς Κωνσταντίνου Α΄. Θα τον δει να απαιτεί από κάθε βασιλιά ζωντανό ή πεθαμένο να «φέρει μέσα του συνειδητά τη βαριά κληρονομιά της ιστορίας και του πολιτισμού» της Ελλάδας και θα παραδεχθεί μόνο τον βασιλιά Παύλο ως κάποιον που απλά «προσέγγισε» το ιδανικό αυτό.
ΥΓ.: Ψάχνω ακόμα να βρω σε ποιο σημείο του άρθρου του ο ιστορικός εκφράζει τη λύπη του για την κατάργηση του θεσμού της βασιλείας και επειδή διάβασα το άρθρο τρεις φορές και δεν το βλέπω, θα το καταγράψω και αυτό ως στοιχείο της «ελλιπούς» αντίληψης του αναγνώστη σας κ. Δημ. Γεωργαντά, που προφανώς εμφορείται από κάποιο μίσος, προδήλως ιδεολογικό απέναντι στον βασιλικό θεσμό. Μίσος όμως που λαθεμένα αξιώνει να υιοθετήσει και ο ιστορικός. Ο ιστορικός, πάντως, σε αντίθεση με εμάς δεν έχει δικαίωμα να μισεί.