Τα μάτια του βοδιού και το ξυλάλετρο

Τα μάτια του βοδιού και το ξυλάλετρο

Κύριε διευθυντά
Χρονιάρες μέρες σαν αυτές, νους και καρδιά αναμοχλεύουν το παρελθόν και στέκονται με νοσταλγία στα χρόνια τα παιδικά. Χρόνια δύσκολα, Κατοχή, Εμφύλιος. Αλλά για μας τα παιδιά ήταν όλα μια χαρά. Αδυνατούσαμε να εξηγήσουμε τον φόβο των μεγάλων. Για μας δεν υπήρχε καλύτερη ζωή, δεν είχαμε μέτρο συγκρίσεως. Τηλεόραση δεν είχαμε. Την Πρωτοχρονιά κατεβαίναμε με τη γιαγιά από την καταπακτή στο κατώι και η γιαγιά περνούσε μια κουλούρα στα κέρατα των βοδιών για γούρι και εκείνα μας κοίταζαν με τα πελώρια μάτια τους. Δεν υπάρχουν πιο αθώα μάτια από τα μάτια του βοδιού, αθώα μέχρι παρεξηγήσεως που καταλήγει σε βρισιά. Αδίκως. Ο παππούς και η γιαγιά μοσχαράκι δεν έτρωγαν. «Το καματερό δεν το τρώνε». Μέχρι που έπεσε ο όλμος και σκότωσε το ένα, οπότε καταφύγαμε στο μουλάρι και κάναμε κολιγιά με του γείτονα.

Ομως, όργωμα με βόδια και ξυλάλετρο δεν υπήρχε καλύτερο για τον παππού – σε μόνιμη αντιδικία με τους γιους του. Το ξυλάλετρο δεν ήταν άλλο από το άροτρον του Ησιόδου, «Εργα και Ημέραι», τριών χιλιάδων ετών και πιο παλιό, από τότε που ο άνθρωπος έπαψε να είναι τροφοσυλλέκτης και έγινε γεωργός. Ομως, για τον παππού έκανε καλύτερο χωράφι από το σιδερένιο φραγκάλετρο. «Δηλαδή, σαν να λέμε, πατέρα, το φραγκάλετρο κάνει καλύτερο χωράφι από το τρακτέρ», αντέτειναν οι γιοι. Το χάσμα των γενεών. 

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή