Κύριε διευθυντά
Εάν, εντέλει, πρέπει να εμβολιαστούν οι πάντες, προκειμένου να αποκτήσουμε την περιλάλητη ανοσία της αγέλης, εσχάτως μετονομασθείσα σε τείχος ανοσίας (προφανώς γιατί δεν ανήκουμε πλέον στην κατηγορία των ζώων των ανοήτων), τότε ο στόχος δεν πιάνεται με τις εκ του ασφαλούς ανέσεις των αρνητών των εμβολίων.
Δικαιωματιστές και ελευθεριακοί πρέπει να γνωρίζουν ότι το σύστημα υγείας μπορεί να αντέχει να περιθάλπει τα θύματα του υβριδικού πολέμου της πανδημίας, δεν αντέχει όμως τους πολεμίους του. Το κράτος, από την άλλη, πρέπει να καταλάβει ότι η εκστρατεία καθολικού εμβολιασμού αυτοϋπονομεύεται λόγω των αντιφατικών μηνυμάτων που εκπέμπονται από υπευθύνους και μη, ως προς τα εμβόλια αυτά καθαυτά. Πέραν τούτου, επικοινωνιακώς το κράτος αιδημόνως σιωπά να προτάξει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, που σήμερα η Ελλάς παρέχει μέσω του ΕΣΥ εις οιονδήποτε ευρίσκεται στην επικράτειά της και παρασύρεται να επαίρεται για τον αριθμό των κλινών ως εάν επρόκειτο για καμπάνια ιατρικού τουρισμού. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι όσο οι αρνητές θα επιμένουν οι κλίνες θα λιγοστεύουν. Προφανώς η κυβέρνησις, εν επιγνώσει της περιορισμένης δυνατότητος των νοσοκομείων μας, εφρόντισεν εξαρχής να έχει υπερεπάρκεια εμβολίων, ώστε το δίλημμα να εστιάζεται μεταξύ εμβολιασμού και θανάτου.
Συνταγματική είναι η υποχρέωση του κράτους να παρέχει ασφάλεια και υγεία στους πολίτες του και σε έκτακτες περιόδους, όπως η διανυομένη, να επιβάλλει δυσάρεστα μέτρα, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιτυχία του σκοπουμένου αποτελέσματος. Το είδος και το μέτρον της επιβολής τους κρίνουν και την παραγωγικότητα της συγκεκριμένης πολιτικής.
Απρόσφορον και αλυσιτελές το μέτρον της επιβολής του 100άρικου, προβάλλει την προχειρότητά του. Προσβάλλει και τα περήφανα γηρατειά που πιθανότατα είναι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας και γελοιοποιεί το ύφος του κρατικού imperium. Διότι μορφές επιβολής υποχρεωτικών μέτρων υπάρχουν εκτός και πέραν του κρατικού imperium και θα έπρεπε να είχαν ληφθεί υπ’ όψιν εις το πλαίσιο της εκστρατείας πειθούς ή πειθαναγκασμού. Είναι αφενός η αμετακίνητος βούληση της κοινωνίας να αυτοπροστατεύεται και αφετέρου οι αδήριτοι νόμοι της οικονομίας της αγοράς. Σε μια κοινωνία η οποία συμμετέχει στον εμβολιασμό σε ποσοστό 65%, το υπόλοιπο 35% δεν έχει option. Αργά ή γρήγορα θα στέρξει να εμβολιαστεί ώστε να μπορεί να συγχρωτίζεται. Οι αποκλεισμοί των αρνητών από χώρους ψυχαγωγίας, συγκοινωνίες κ.λπ. διά λόγους ιδιωτικού και δημοσίου συμφέροντος, αδυσώπητοι και απελπιστικοί, κάνουν τον βίον αβίωτον. Αυτός είναι ο περιβόητος νόμος των μη συνεργασίμων παιγνίων του Nash (non cooperative games law) και τον αναλύει επιτυχώς εις το βιβλίον του «Η θεωρία των παιγνίων» ο Βαρουφάκης.
Εις τα περί δικαιωμάτων και υποχρεώσεων όπως τα περιγράφει στο άρθρο του (2 Δεκεμβρίου) υπό τον τίτλο «Υποχρεωτικότητες και κακότροποι χαρακτήρες» ο εκλεκτός συντάκτης σας Τάκης Θεοδωρόπουλος, ας μου επιτραπεί να προσθέσω κοντράροντας τους δικαιωματιστές, ότι δικαιώματα έχουν μόνο ο Θεός, οι νεκροί και οι άρρωστοι. Στους τελευταίους συμπεριλαμβάνονται οι παίδες και οι παλίμπαιδες. Οι λοιποί έχουν απλώς υποχρεώσεις. Συμβατικές υποχρεώσεις, ατομικές, οικογενειακές, υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία και στην πατρίδα. Το δημοκρατικό τσιτάτο ότι η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί από όπου αρχίζει η ελευθερία των άλλων, είναι επινόηση των «κακότροπων χαρακτήρων», οι οποίοι πάντοτε θα υποδύονται τους άλλους.