Κύριε διευθυντά
Η Παιδεία ήταν πλεονέκτημα της Ελλάδας μετά τον πόλεμο έως τη δεκαετία του ’80. Σήμερα, μετά τόσες μεταρρυθμίσεις, ο γραμματισμός των Ελλήνων είναι ζητούμενο. Η νέα μεταρρύθμιση επίσης δεν αντιμετωπίζει τα πραγματικά προβλήματα:
Τα Αναλυτικά Προγράμματα είχαν και έχουν πανεπιστημιακό προσανατολισμό, για παιδιά-θαύματα. Οι υπόλοιποι μαθητές έχουν δύο επιλογές: αδιαφορία ή παπαγαλία. Η κριτική σκέψη ήταν πάντα αυτονόητη επιδίωξη, αλλά… Οι υψηλές στοχεύσεις δεν αρκούν, ενώ παραμερίστηκαν παλιότερες αποτελεσματικές διαδικασίες.
Οι μαθητές αποτυγχάνουν στις εξετάσεις: στις Πανελλήνιες, στη Β΄ Λυκείου, στον διαγωνισμό του PISA. Οι απόφοιτοι του Δημοτικού ήδη υστερούν: δυσκολία κατανόησης απλών κειμένων, άγνοια των πράξεων της Αριθμητικής, ελάχιστες γνώσεις Γεωγραφίας, Φυσικής, Ιστορίας και βασικών εφαρμογών στους υπολογιστές (email, κειμένου…). Ολοι όμως προχωρούν χωρίς προϋποθέσεις: Γυμνάσιο, Λύκειο-ΕΠΑΛ, επαγγελματικές σχολές.
Υπάρχει διαγωνισμός μικρότερης προσπάθειας και περισσότερων απουσιών, ιδιαίτερα στα ΕΠΑΛ. Προσβολές και επιθέσεις από μαθητές και γονείς είναι συνηθισμένες, περισσότερο στις πόλεις. Στους μαθητές όλα συγχωρούνται, ενώ οι εκπαιδευτικοί υφίστανται συνέπειες, χωρίς να μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Η (σχολική) ζωή συνεχίζεται με bullying και συμμορίες.
Υπ’ αυτούς τους όρους δεν γίνεται μάθημα, όσοι θέλουν να προχωρήσουν εξωθούνται στα φροντιστήρια και η Παιδεία γίνεται «Δωρεάν» – σε εισαγωγικά. Και οι εκπαιδευτικοί έχουν δύο επιλογές: να εφαρμόσουν κατά γράμμα τις οδηγίες ή να επιδιώξουν να διδάξουν με απλό τρόπο ό,τι χρήσιμο μπορεί να βρεθεί στο βιβλίο. Ομως τι θα αξιολογηθεί στους εκπαιδευτικούς, αν το σχολείο δεν λειτουργεί; Και πώς μπορεί αυτό το σχολείο να μας οδηγήσει στο μέλλον;