Κύριε διευθυντά
Από τις πρώτες στιγμές της ουκρανικής κρίσης διεξάγεται μια σαφής ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση. Παρά τα περί του αντιθέτου κελεύσματα η «πολιτικοποίηση» είναι παρούσα και κραταιά. Είναι χαρακτηριστική η εργώδης προσπάθεια που διεξάγεται για να ερμηνευθεί η ρωσική εισβολή, προεξάρχον στοιχείο αυτό της ερμηνείας που δίνει έμφαση στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του προέδρου Πούτιν.
Ο Πούτιν παρουσιάζεται αφενός ως ένας μεγαλομανής «νέος τσάρος» και αφετέρου ως ένας ηγέτης που πάσχει από σύνδρομα εκδικητικότητας, τα οποία έχουν ως σημείο αναφοράς την ήττα της Σοβιετικής Ενωσης. Εχουμε να κάνουμε δηλαδή με μια σαφή «ψυχολογικοποίηση» της πολιτικής, η οποία δημιουργεί ένα ιδεολογικό μοτίβο ερμηνείας των γεγονότων με μια σαφή ιδιαιτερότητα: ένα αμιγώς πολιτικό-οικονομικό φαινόμενο γίνεται αντιληπτό με όρους οιονεί πολιτικούς.
Το παραπάνω μοτίβο έχει μια πολύ δραστική χρηστικότητα, η οποία στηρίζεται στην εύληπτη λογοτεχνικότητα που το διακατέχει, μια λογοτεχνικότητα που υπηρετεί τις αρχές μιας απόκρυφης και μυστικιστικής ερμηνείας. Ετσι ο «ραδιούργος και εκδικητικός» Πούτιν εντυπώνεται με περισσή ευκολία στο φαντασιακό του μέσου πολίτη, με τις υλικές συνθήκες που ωθούν στην εμπόλεμη κατάσταση να υποβιβάζονται σε απλά συμπληρώματα.
Θεσσαλονίκη
