Κύριε διευθυντά
Διαβάσαμε στο φύλλο της «Κ» στις 10-3-22 το άρθρο του υποστρατήγου Κ. Φράγκου με τίτλο «Η κρατική αμυντική βιομηχανία σε πλήρη αφασία».
Οταν μιλάμε για «αμυντική βιομηχανία», όρος που χρησιμοποιείται πλέον σχεδόν παγκοσμίως (Defense Industry), φοβάμαι ότι υποκρινόμαστε και προσπαθούμε νa εξορκίσουμε το κακό και να μη χαρακτηριστούμε ως πολεμοχαρείς.
Πολεμικά τυφέκια, πολυβόλα, όλμοι, πυροβόλα, βόμβες, τορπίλες, ρουκέτες, πύραυλοι, μαχητικά αεροσκάφη και ελικόπτερα, πολεμικά πλοία και άλλα εργαλεία που σκορπούν θάνατο, καταστροφή και φρίκη, και παράγονται από την «αμυντική βιομηχανία», είναι αμυντικά όπλα; Ολοι οι πόλεμοι πλέον είναι αμυντικοί;
Οι αμυνόμενοι δεν σκοτώνουν και αυτοί με τα «αμυντικά» όπλα; Με τι αμύνονται, με νεροπίστολα; Το θέμα είναι να μην αρχίσει ένας πόλεμος, διότι τότε δεν υπάρχουν αμυντικά και επιθετικά όπλα. Τότε, δίκαιοι και άδικοι σκοτώνονται και σκοτώνουν, καταστρέφονται και καταστρέφουν, και οι μόνες που χαίρονται και θησαυρίζουν είναι οι «αμυντικές βιομηχανίες».
Μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, όλη η ανθρωπότητα έζησε με τη μάταιη ελπίδα να μην ξαναγίνει πόλεμος. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερε, διότι άλλες οι βουλές των λαών και άλλες των ηγετών τους και μετά τον Β΄ Π.Π. έχουν γίνει, και συνεχίζουν μέχρι σήμερα, δεκάδες ή εκατοντάδες τοπικοί ή εμφύλιοι πόλεμοι και εισβολές και πολεμικές επεμβάσεις. Ετσι, ο χορός των εξοπλισμών και η πολεμική βιομηχανία καλά κρατούν, με την τελευταία να ακούει πλέον στο εύηχο και αθώο όνομα «αμυντική βιομηχανία». «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί…» (Ματθ. Κγ΄ 13-29).