Κύριε διευθυντά
Μεσάνυχτα. Μια φωνούλα. Κοριτσίστικη. -Ησυχάστε, έφυγα. Σας είδα, δακρύσατε. Οι γιατροί ξέσπασαν, τους… ξέφυγα. Λυπήθηκα. Δεν ήξερα τι ήθελα… -Δεν ήθελες να ζήσεις; ρώτησα. Κοφτερά: -Πού; Σκοτωμένοι, χαλάσματα. Καταστροφή. Πνιγηρή!… Σκεφτόμουν τους γονείς μου. Να ζήσω, όμως, για να καμαρώνω κάποιους ανίκανους να διοικήσουν ανθρώπινα τους λαούς;
-Δύσκολο, τόνισα. -Θέλουν; ρωτάει. Βλέπουν τους ανθρώπους σαν μερμήγκια. Πατούν πάνω τους… Δεν τους αφήνουν να ζήσουν τη ζωούλα τους… Γιατί; Σιώπησα. Συνεχίζει: -Πνιγμένοι σε αναποδιές, πονηριές. Ο πόλεμος; Βλακεία, τρέλα τρομερή, όπως κι αν κανείς το δει… Διαφωνείτε; Πρόλαβα: -Οχι βέβαια… Ομως, άνθρωποι…, κάνουν λάθη… -Τέτοια λάθη! Σκοτώνονται παιδιά, άμαχοι… κι αυτοί συνεχίζουν; -Τι να κάνουν; ρωτώ. Αστραψε, λέγοντας:
-Να εξαφανιστούν! Κολλημένοι στην εξουσία χάνουν τα μυαλά τους. Τη λογική τους, που λέτε εσείς! -Και τι είναι για σένα λογική; Επέμεινα. -Απλό, κάθε άνθρωπος θέλει να ζήσει. Αυτοί μας βάζουν να σκοτωνόμαστε, αντί να συνεργαζόμαστε. Καλύτερα, λοιπόν, που έφυγα. Θέλω ζωή χωρίς πόλεμο. Αλλιώς τους τη χαρίζω.
-Μα αυτοί είναι λίγοι, παρεμβαίνω. -Και άρρωστοι, συμπληρώνει. Θέλουν όμως και τους άλλους να είναι έτσι… -Τι μπορεί να γίνει; ρωτάω. -Οσοι στέκουν, ακόμη, στα καλά τους είναι περισσότεροι, συνεχίζει. Προλαβαίνουν!… Αλλιώς… αλίμονο! Χαιρετισμούς στους γιατρούς. Να φροντίζουν τους ανθρώπους. Χρειάζονται βαθιά γιατρειά, ανθρωπιά. Να ξεπεράσουν το άρρωστο εγώ τους. Ν’ αγαπούν τη ζωή, τους άλλους ανθρώπους, τόνισε, με περισσή ωριμότητα. Απότομα: -Ακούω κλάματα παιδιών, λέει. Είμαι η Ερινύα Αληκτώ. Δεν ξεχνώ… εγκλήματα σε ανίσχυρους και αθώους…
Πρωί. Γράφοντάς τα, διερωτώμαι:
Μπορούμε να αμφιβάλλουμε ότι εξουσία πολλή και για πολύ αχρηστεύει και πολύ το μυαλό, τη λογική; Μπορεί οποιοδήποτε επιχείρημα να σταθεί ως δικαιολογία για τόσες καταστροφές και θανάτους αθώων και παιδιών; Σε ποια μυαλά, αλήθεια, χωράει τόση βαρβαρότητα; Σε ποιες καρδιές τόση σκληρότητα;