Κύριε διευθυντά
Περπατώντας κανείς σήμερα στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας (Εξάρχεια, Ψυρρή κ.α.) διαπιστώνει με ευχάριστη έκπληξη ότι ξεφυτρώνουν κάθε τόσο ανακαινισμένα νεοκλασικά κτίσματα. Πρόκειται συνήθως για ακατοίκητες από πολλών δεκαετιών αρχοντικές ή ταπεινότερες κατοικίες που είχαν αφεθεί στη σκόνη, στις αράχνες, και στη ραγδαία φθορά του χρόνου. Είναι μερικά από αυτά που ευτυχώς γλίτωσαν από τη μανική κατεδαφιστική λαίλαπα των δεκαετιών ’50, ’60, ’70, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να παραμορφωθεί και να υποβαθμιστεί η αρμονική εικόνα της πρωτεύουσας.
Ιδιαίτερα ευχάριστο είναι να περπατά κανείς στην εντελώς σχεδόν «φρεσκαρισμένη» Πλάκα. Στην οδό όμως Περιάνδρου αριθ. 5 (στο ύψος περίπου της Πύλης του Αδριανού) τον περιμένει μια λίαν δυσάρεστη και απίστευτη έκπληξη από την κτυπητή παραφωνία ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού, καταφανώς χρησιμεύοντος πλέον μόνον για «γατοσυνάξεις». Η αρχική δυσφορία θα μετατραπεί σε πικρία και πόνο αν ο διαβάτης δεν είναι πολύ βιαστικός και κοντοσταθεί για να διαβάσει την υπέρθυρη επιγραφή: «Στο σπίτι αυτό πέθανε ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς στις 27 Φεβρουαρίου 1943».
Θεωρώ απίθανο να μην το έχουν προσέξει και σχολιάσει άλλοι, όπως ο συνεργάτης της «Καθημερινής» κ. Νίκος Βατόπουλος με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Δεν γνωρίζω ποιο είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Αν υπάρχει κάποια δυσκολία για την αποκατάσταση ολόκληρου του κτίσματος, ας ενδιαφερθούν κάποιοι (όπως π.χ. η Ελληνική Εταιρεία του αείμνηστου Κώστα Καρρά που εδρεύει στην Πλάκα) να επισκευασθεί τουλάχιστον η μοναδική, λιτή, ισόγεια πρόσοψή του. Η όλη εικόνα δεν αποπνέει μόνο μιζέρια και αθλιότητα αλλά και ασέβεια. Και όμως κάποτε ακούμπησε ολόκληρη η γονατισμένη τότε Ελλάδα στο φέρετρο του Παλαμά. Μήπως θα πρέπει και σήμερα που βιώνουμε τον ψυχορραγούντα –φευ– πατριωτισμό μας να ξανα-αναζητήσουμε τους εθνικούς μας ποιητές;