Κύριε διευθυντά
Ως συνδρομητής της «Καθημερινής», τη λαμβάνω και τη διαβάζω κάθε μέρα. Ετσι, γίνομαι αποδέκτης της επανέκδοσης των φύλλων της περιόδου 1919-1921, μιας σημαντικής προσφοράς της εφημερίδας προς τους αναγνώστες. Τα φύλλα αυτά καλύπτουν την κρίσιμη για τη χώρα μας περίοδο της Μικρασιατικής περιπέτειας.
Συνηθισμένος στη σημερινή νηφάλια, σοβαρή και αντικειμενική «Καθημερινή», έμεινα εμβρόντητος από τον ακραίο φανατισμό που εξέπεμπε τότε η κριτική του Γεωργίου Αγγέλου Βλάχου (ΓΑΒ) προς τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Και ο ΓΑΒ δεν ήταν τυχαίος δημοσιογράφος. Ηταν κολοσσός της δημοσιογραφίας και ο ιδρυτής της «Καθημερινής».
Η ανάγνωση αυτής της φανατικής ακραίας κριτικής μου θύμισε κάτι που είχα διαβάσει πριν από τέσσερις δεκαετίες. Το 1980, ο Γιάννης Καραγιάννης, πρώην δικαστικός λειτουργός, μου προσέφερε το βιβλίο του «Η προγραμμένη Εθνική Αντίσταση». Αθήνα 1977. Δεν θέλησα τότε να πιστέψω τα όσα απίστευτα ανέφερε σ’ αυτό το βιβλίο για τα άρθρα του ΓΑΒ στην «Καθημερινή» σχετικά με το κίνημα του 1935, παρόλο που ο συγγραφέας τεκμηρίωνε πλήρως όσα είχε γράψει. Τόσο απίστευτα μου είχαν φανεί. Τώρα τα πιστεύω μετά την ανάγνωση των όσων ο ΓΑΒ έγραψε εναντίον του Βενιζέλου κατά την περίοδο 1919-1920.
Παραθέτω αυτούσιο το σχετικό κείμενο του Γιάννη Καραγιάννη:
«Ο Γεώργιος Βλάχος αποκαλούσε τον Ελευθέριον Βενιζέλον “άτιμον αγύρτη των Χανίων” (6.3.1935), “αγύρτην, λωποδύτην, παράφρονα… του οποίου η ζωή κατήντησε θάνατος όλου του Εθνους, συφιλιδικόν της Χαλέπας”, τους κινηματίας “χαρτοπαίκτας, λωποδύτας, μπέκρους παντός είδους, καθάρματα, υπό τας διαταγάς ενός συφιλιδικού”» (8.3.1935), «Οι Βενιζελικοί, μηδέ των συζύγων, των αδελφών και των μικρών τέκνων των εξαιρουμένων, ήταν μεμυημένοι εις το κίνημα… Δι’ αυτό, πρέπει το Κράτος να μεταχειρισθή παν μέσον, όπως ο Βενιζελισμός αποθάνη, ταφή, φονευθή νεκρός και φυλαχθή επί έτη μακρά, δι’ ενόπλου επί του τάφου του κουστωδίας» (12.3.1935). «Το τέρας υπάρχει, είναι ο Βενιζελισμός, ο οποίος και ακέφαλος, πρέπει να φονευθή» (14.3.1935). «Αφού λοιπόν ο Βενιζέλος έγινε ληστής… διατί ο άνθρωπος αυτός δεν επικηρύσσεται… Διατί το Κράτος… δεν διατιμά με ένα οιονδήποτε ποσόν την παράφρονα κεφαλήν του;… Διότι, αντί χρημάτων, θα τον σκοτώσουν οι οπαδοί του» (7.3.1935).
Και μη θεωρώντας ελληνική τη βενιζελική παράταξη, αλλά ξένη «φυλή», γράφει:
«Ο Βενιζελισμός είναι φυλή πολυάνθρωπος και δεν είναι εύκολο με τρεις ή δεκατρείς εκτελέσεις ο θάνατός του» (15.3.1935). Και φθάνει στο σημείο να διακηρύξει: «Τώρα λοιπόν οι Ελληνες έχομεν μίαν ελπίδα: Να βυθισθή ο Αβέρωφ… Ευτυχώς ήλθεν μία είδησις ότι ήρχισε να βυθίζεται. Ευτυχώς… Διατί όχι;».
ΥΓ.: Το θωρηκτό «Αβέρωφ», που είναι σήμερα εθνικό κειμήλιο και εθνικό μουσείο, είχε επαναστατήσει με το μέρος του Ελευθερίου Βενιζέλου.