Κύριε διευθυντά
Εν μέσω πανδημίας, πολέμου και εντεινόμενων οικονομικών προβλημάτων, αν και συγκριτικά ήσσονος σημασίας, απασχολούν την επικαιρότητα οι πραγματικές ή εικαζόμενες προσλήψεις γόνων πολιτικών προσώπων.
Στις ημέρες μας δύσκολα δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας οι νομότυπες διευκολύνσεις και μεθοδεύσεις για την επαγγελματική αποκατάσταση και ανέλιξη γόνων, συζύγων και λιγότερο κοντινών συγγενών. Τόσο σε επίπεδο εκπροσώπων του λαού όσο και σε επίπεδο υπηρεσιών, το ελληνικό Κοινοβούλιο, χωρίς να διεκδικεί την αποκλειστικότητα, βρίθει από σχετικά παραδείγματα.
Σε μια εποχή που ακόμη και η παραχώρηση θέσης σε ανήμπορο στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι πια αυτονόητη, το «νόμιμο και ηθικό» και η νομιμοφάνεια αποτελούν το δάκτυλο, πίσω από το οποίο προσπαθούν να κρύβονται οι ρέκτες.
Σε αντιδιαστολή, θα αναφέρω ένα γεγονός, που όσο και αν ήταν σπάνιο, αποτελεί δείγμα γραφής μιας άλλης εποχής, προφανώς όχι άμωμης. Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα, κατά το έτος 1987, όταν ο αείμνηστος Λευτέρης Βερυβάκης διατελούσε υπουργός Δικαιοσύνης, η σύζυγός του κυρία Λίλα Χριστοφορίδου, για λόγους προσωπικής ευαισθησίας προς τους συναδέλφους της και προς τη δικαστική έδρα, δεν δικηγορούσε. Δεν υπήρχε απολύτως κανένα κώλυμα για να δικηγορήσει. Και όμως…