Κύριε διευθυντά
Το θεραπευτήριο της Σχολής Ν. Δοκίμων είναι το πρώτο κτίριο μόλις διαβαίνεις την είσοδο της Σχολής και το πιο κοντινό προς το ταπεινό τότε, αρχές της δεκαετίας του ’60, ταβερνάκι της κυρά Μαργαρώς. Οι νοσηλευόμενοι, με ελαφρές ασθένειες, στο θεραπευτήριο τεταρτοετείς Ν. Δόκιμοι (των άλλων τάξεων δεν το τολμούσαν) το βράδυ, αντί να φάνε το άνοστο ανάλατο φαγητό που ετοίμαζε ο μάγειρας γι’ αυτούς, έστελναν τον ναύτη νοσοκόμο και τους έφερνε από την κυρά Μαργαρώ νόστιμο τηγανητό μαριδάκι ή ό,τι άλλο λιανόψαρο διέθετε και μια ντοματοσαλάτα. Αν αυτό έπεφτε στην αντίληψη του αξιωματικού φυλακής (Υπηρεσίας) η ποινή (τιμωρία) για τον δόκιμο ήταν μεγάλη. Η νοστιμιά όμως της τηγανητής μαρίδας από το μαγικό τηγάνι της κυρά Μαργαρώς ήταν τόση, που άξιζε το ρίσκο.
Τώρα αν, ως ασθενείς, έπρεπε να φάνε τηγανητό ψάρι και σαλάτα και όχι ανάλατο βραστό κοτόπουλο ή μπιφτέκι και καμιά σούπα φιδέ ή κανένα λαπά, ήταν πρόβλημα και θέμα του διευθυντού του θεραπευτηρίου και όχι των 20άρηδων δοκίμων, που έβραζε το αίμα τους και το στομάχι τους άλεθε τα πάντα και γουργούριζε για κάτι νόστιμο.
Εμείς, οι Ν. Δόκιμοι εκείνης της εποχής, αλλά και παλαιότεροι και λίγο νεότεροι, θυμόμαστε πάντα την κυρά Μαργαρώ και το ταπεινό ανώνυμο, αν θυμάμαι καλά, τότε ταβερνάκι, και όποτε μας δίνεται ευκαιρία κάνουμε μια βόλτα στη νέα «Μαργαρώ», τη σύγχρονη πλέον ψαροταβέρνα, που, με την ευχή της και την αξία τους, έχουν μεταμορφώσει ο γιος της Λάζαρος και τα εγγόνια της το παλιό μαγέρικο και γευόμαστε, χωρίς το άγχος του ποινολογίου, τα λίγα αλλά πεντανόστιμα και ολόφρεσκα εδέσματα, που αναφέρει η κ. Τασούλα Επτακοίλη στο «σχόλιό» της στην «Κ» της Τρίτης 17-5-22.