Kύριε διευθυντά
Πριν από λίγες ημέρες (2/6), άκουσα στην τηλεόραση τον αρχηγό μικρού κόμματος της αντιπολίτευσης, όχι συμπαθούς προς την Αντίσταση της κατοχής, να προβάλλει με πάθος το σύνθημα που κυριαρχούσε τον Σεπτέμβρη και Οκτώβρη του 1943 στη Θεσσαλία: «Να μη μείνει ούτε μέτρο γης άσπαρτο φέτος. Να μην ξαναπεινάσει ο κοσμάκης».
Και οι Θεσσαλοί αγρότες έβαλαν τα δυνατά τους και μαύρισαν από τα οργώματα και τα σκαψίματα όλοι οι κάμποι και οι κοντοραχούλες που σπάρθηκαν με ό,τι είχαν τη γήινη δύναμη να παράγουν. Και μόλις το χιόνι έφυγε, καταπρασίνισαν. Τότε άρχισε η ζωηρή, όσο και κατά τη σπορά, προετοιμασία της σωτηρίας της αναμενόμενης μεγάλης και ποικίλης παραγωγής από την αρπαγή της από τους κατακτητές. Οργανώθηκαν συστηματικά οι κάθε μορφής άμυνες για την προστασία, τη συγκομιδή, τη μεταφορά και την απόκρυψη της αναμενόμενης μεγάλης σοδειάς.
Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «ούτε σπυρί σιτάρι στον κατακτητή». Και, όχι χωρίς ανθρώπινες θυσίες –και δεν ήταν λίγες, μόνο στη μάχη του Κοσκινά της Καρδίτσας σκοτώθηκαν 23 σε μια μέρα–, πέτυχε η συγκομιδή, η μεταφορά και η ασφαλής απόκρυψη της πλούσιας εκείνη τη χρονιά παραγωγής. Ας επαναληφθεί και φέτος με επιτυχία εκείνη, η μεγάλης παραγωγής τροφίμων προσπάθεια. Μας χρειάζονται περισσότερο τα τρόφιμα τώρα που καταντήσαμε (κυριολεκτώ στο καταντήσαμε) πολύ πλουσιότεροι από εκείνα τα δεινά χρόνια.
Ο εκατοχρονίτης μέτοχος της μάχης της σοδειάς.