Μικροί και μεγάλοι διχασμοί μας

Κύριε διευθυντά
Αναφέρεστε («Κ» 8/6/22) στον εθνικό διχασμό της δεκαετίας του ’20 και στη στάση τότε της «Κ». Πράγματι επικρατούσε πολεμική ατμόσφαιρα ανάμεσα στις δύο παρατάξεις Βενιζελικών – Κωνσταντινικών. Γράφετε: «Η πολιτική τάξη λειτουργούσε με βάση την αρχή “ο θάνατός σου η ζωή μου”». «Θάνατος» όχι μεταφορικά αλλά στην κυριολεξία. Το μίσος, που υπήρχε ανάμεσα στους πολιτικούς αντιπάλους και που εκδηλωνόταν με δολοφονίες (απόπειρα κατά Βενιζέλου, δολοφονία Ι. Δραγούμη) ήταν υπέρτερο των εχθρικών διαθέσεων μεταξύ των εμπολέμων στη Μικρά Ασία. Γράφετε: «Να μιλούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση». Πώς να μιλούν όμως, όταν ο απερχόμενος πρωθυπουργός δεν περιμένει στο γραφείο για να υποδεχθεί τον επερχόμενο και να τον ενημερώσει για τα τρέχοντα προβλήματα; Περίπτωση Σαμαρά – Τσίπρα το 2015. Πρώτος διδάξας ο Α. Παπανδρέου που δεν υποδέχτηκε τον Κ. Μητσοτάκη και έδωσε εντολή στους υπουργούς να πράξουν το ίδιο το 1990. Μόνο ο υπουργός Εθν. Αμύνης παρέδωσε κανονικά, για να μη μένει το στράτευμα για λίγες ώρες χωρίς πολιτική ηγεσία. Η Μελίνα σχολίασε αρνητικά την απόφαση, αλλά υπάκουσε στην εντολή του Ανδρέα. Βεβαίως ο διχασμός του ’20 ήταν συνέχεια της δεκαετίας του ’10, και αν πάμε πιο πίσω στους διχασμούς διαδοχικά, θα φτάσουμε στον Πελοποννησιακό Πόλεμο που περιγράφει με ενάργεια ως «κτήμα ες αεί», όντας εξόριστος, ο Θουκυδίδης.