Kύριε διευθυντά
Ακούμε συχνά για νεανικές συμμορίες ή και εγκλήματα, οπότε μπορεί να φανταστούμε το κλίμα στα σχολεία αυτών των νέων. Αλλά και η ευκολία που η ελληνική κοινωνία παρασύρεται από fake news, συνωμοσιολόγους και τυχοδιώκτες, συνδέεται με την εκπαίδευση. Η εικόνα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, είναι της αποτυχίας στις Πανελλαδικές Εξετάσεις και στον διαγωνισμό του PISA. Η παιδεία και ο γραμματισμός των αποφοίτων της δημόσιας εκπαίδευσης δεν προμηνύουν τίποτα καλό για την Ελλάδα. Θα αλλάξει την κατάσταση η μεταρρύθμιση της κ. Κεραμέως;
Ως αρχή, η δήλωση ότι δεν θα υπάρξει τιμωρία αλλά επιμόρφωση, δεν δείχνει διάθεση προσεταιρισμού των εκπαιδευτικών. Κάποιοι πιστεύουν ότι όλα είναι καλά, μόνον οι εκπαιδευτικοί –αν και αξιοκρατικά διορισμένοι– είμαστε ανεπαρκείς. Δεν αξιολογείται τι πέτυχαν λειτουργικές οδηγίες και Αναλυτικά Προγράμματα. Ούτε η προσωπική προσπάθεια, η εμπειρία, η αυτομόρφωση αναγνωρίζονται (ας θυμηθούμε ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση έγινε μόνον με τις γενικές οδηγίες, χωρίς επιμόρφωση).
Η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση της εκπαίδευσης, με την προϋπόθεση ότι θα αντιμετωπιστούν ορισμένα ζητήματα, όπως το τι διδάσκουμε. Στο Γυμνάσιο η πλειονότητα των μαθητών δυσκολεύεται να παρακολουθήσει, κι όμως τα βιβλία μοιάζει να απευθύνονται σε πανεπιστημιακούς φοιτητές.
Ενα παράδειγμα – καθόλου μεμονωμένο: στη Χημεία Β΄ Γυμνασίου, στις οδηγίες διδασκαλίας προτείνονται 2 ώρες διδασκαλίας για τα υποατομικά σωματίδια (πρωτόνια, νετρόνια κ.λπ.) και 1 ώρα (συνολικά) για ατμοσφαιρικό αέρα, οξυγόνο, διοξείδιο του άνθρακα. Το πρώτο θέμα περιττό και δυσνόητο, το δεύτερο χρήσιμο και ενδιαφέρον, που χρειάζεται περισσότερες ώρες διδασκαλίας. Στο νέο πρόγραμμα σπουδών (από τα 166) προστίθενται οι στιβάδες ηλεκτρονίων(!), ενώ το δεύτερο θέμα αφαιρείται(!). Ο μαθητής καλείται να εμβαθύνει σε επιστημονικές γενικεύσεις, χωρίς να έχει καμία πρακτική γνώση σε καθημερινά θέματα Χημείας.
Αλλο ζήτημα είναι οι ερευνητικές εργασίες, που θεωρούνται… must. Οι πληροφορίες που βρίσκονται στο ρηχό ελληνικό Iντερνετ μπορεί να είναι εξειδικευμένες, διαφημιστικές, υποκειμενικές και συχνά αναξιόπιστες, οπότε οι μαθητές χρειάζονται αδιάλειπτη καθοδήγηση. Επιπλέον, για μαθητές ψηφιακά αναλφάβητους –όπως έδειξε η εξ αποστάσεως εκπαίδευση– και με δυσκολίες στην κατανόηση κειμένου, αλλά πράγματα θα έπρεπε να προηγηθούν. Στο αναλυτικό πρόγραμμα τίθενται γενικόλογοι στόχοι, κατανόησης, γνώσης, στάσεων κ.λπ. Για τα πιο συγκεκριμένα και ουσιαστικά μεριμνούν οι γονείς και τα φροντιστήρια (για Πρότυπα, Πανελλαδικές, Αγγλικά…), το δημόσιο σχολείο δεν προσφέρει όσα θα έπρεπε. Πώς μπορούμε να μιλάμε για soft skills όταν το σχολείο δεν είναι επαρκές ούτε για τις βασικές δεξιότητες;
Η χωρίς προϋποθέσεις προαγωγή στις εκπαιδευτικές βαθμίδες, η απουσία περιορισμών και οι προβληματικοί όροι λειτουργίας υποθάλπουν την αδιαφορία, εμποδίζουν τη διδασκαλία και είναι αιτία bullying, με θύματα μαθητές αλλά και εκπαιδευτικούς. Σε αυτό το κλίμα αποθαρρύνεται κάθε προσπάθεια για καλυτέρευση στα σχολεία.
Πολύς κόπος, γραφειοκρατία, πολλά λεφτά – για νέα βιβλία, εξοπλισμό και υποστηρικτικά προγράμματα… άσκοπα και χωρίς νόημα. Ομως, η Ελλάδα δεν μπορεί να χάσει άλλες δεκαετίες σε αποτυχημένες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.